Een overzicht van enkele basistypes van programmering. ‘Svali’ zelf was een programmeur, voordat zij uit de sekte wist te ontsnappen en Christen werd.

Eindtijdnieuws.com
11 november 2022

 

De Illuminati: Hoe de sekte mensen programmeert

door ‘Svali’

Hoofdstuk vier: Een overzicht van enkele basistypes van programmering

In de eerste paar hoofdstukken heb ik het Illuminisme gedefinieerd, de reikwijdte ervan, plus enkele van de filosofieën, de ondernemingen die geld verdienen, en de agenda’s, die helpen verklaren waarom zij mensen programmeren. Ik geloof dat dit belangrijk is om te begrijpen, als inleiding op de volgende hoofdstukken. Waarom? De programmeertechnieken, die ik zal beschrijven, vergen een ongelooflijke hoeveelheid inspanning, tijd, toewijding en planning van de sekte, om ze in het individu te plaatsen. Alleen een zeer gemotiveerde groep mensen zou de tijd besteden, die hiervoor nodig is.

 

Mijn rol binnen de Illuminati was programmeren

Deze hoofdstukken zijn voor mij als individu erg moeilijk te schrijven, omdat mijn rol binnen de sekte die van programmeur was. Dus, de technieken, waarover u zult lezen, waren vaak de technieken, die ik gebruikte om programmering te plaatsen in individuen met wie ik werkte. Ik doe deze dingen niet meer, en ik keur ze ook niet meer goed! De reden dat ik dit boek schrijf, is dat ik geloof dat therapeuten die met DIS werken, en ook overlevenden, het verdienen om te weten wat er met mensen gedaan wordt, hoe het gedaan wordt, zodat ze ideeën zullen krijgen over hoe ze de programmering, die de sekte in mensen aanbrengt, ongedaan kunnen maken!

Onbedoelde programmering versus opzettelijke programmering

Eerst wil ik het hebben over onbedoelde programmering versus opzettelijke programmering. Dit staat ook bekend als het milieu, waarin het kind wordt opgevoed. De programmering van een generationeel Illuminati kind begint vaak al vóór de geboorte; dit komt later aan de orde. Maar als het eenmaal geboren is, wordt de omgeving waarin het kind opgroeit een vorm van programmering. Vaak wordt het kind opgevoed in een gezinsomgeving, die overdag verlating combineert met disfunctioneren van de ouderlijke figuren. Het kind leert al snel, dat de nacht en de sekte activiteiten de echt belangrijke activiteiten zijn! Het kind kan overdag verstoken blijven van aandacht, of zelfs misbruikt worden, en wordt alleen in de sekte omgeving als speciaal behandeld of ‘gezien’ door de ouder. Dit kan leiden tot zeer jonge alter ego’s rond de kern of kernsplitsingen, die zich ‘onzichtbaar’ voelen, verlaten, afgewezen, onwaardig voor het ontvangen  van liefde of aandacht, of dat ze niet eens bestaan, tenzij ze een taak uitvoeren voor hun ‘familie’.

Een ander milieu en conditioneringsproces, waarmee het kind te maken krijgt, is dat de volwassenen om hem of haar heen inconsequent, tegenstrijdig zijn, omdat de volwassenen in een generationeel sekte gezin bijna altijd ook meervoudige persoonlijkheden hebben, of een persoonlijkheidsstoornis. Dit creëert een realiteit voor het kind of de peuter, dat de ouders zich thuis op de ene manier gedragen, op sekte bijeenkomsten op een heel andere manier, en in de normale samenleving op weer een andere manier.

Aangezien dit de eerste ervaringen van het kind zijn met volwassenen en volwassen gedragingen, heeft het geen andere keuze dan deze realiteit te accepteren, namelijk, dat mensen op schokkend verschillende manieren handelen in verschillende omgevingen. Hoewel onbedoeld, zet dit het kind op voor latere dissociatie (het splitsen van persoonlijkheden), in navolging van de volwassenen om hem heen.

 

Opzettelijke programmering

Het opzettelijk programmeren van een kind binnen de Illuminati begint vaak al vóór de geboorte. Prenatale splitsing is bekend binnen de sekte, omdat de foetus door trauma in staat is om zich in de baarmoeder te splitsen. Dit gebeurt meestal tussen de zevende en negende maand van de zwangerschap.

De gebruikte technieken omvatten:

het plaatsen van een koptelefoon op de buik van de moeder, en het afspelen van luide, disharmonische muziek, zoals sommige moderne klassieke stukken, of zelfs opera’s van Wagner. Harde, zware rock wordt ook gebruikt.
Andere methoden zijn om de moeder bepaalde hoeveelheden bittere stoffen te laten innemen, om het vruchtwater bitter te maken, of schreeuwen tegen de foetus in de baarmoeder.
Ook de buik van de moeder kan worden geraakt. Milde schokken op de buik kunnen worden toegepast, vooral als het einde van de zwangerschap nabij is, en kunnen worden gebruikt om vroegtijdige bevalling te veroorzaken, of om ervoor te zorgen, dat het kind op een ceremoniële feestdag wordt geboren.
Bepaalde weeën opwekkende medicijnen kunnen ook worden toegediend, wanneer een bepaalde geboortedatum gewenst is!

Het testen van de pasgeborene

Als het kind eenmaal geboren is, wordt al heel vroeg begonnen met het testen, meestal in de eerste levensweken. De trainers, die geleerd hebben bepaalde kwaliteiten in het kind te zoeken, leggen het op een fluwelen doek op een tafel, en controleren zijn reflexen op verschillende stimuli. De kracht van het kind, hoe het reageert op warmte, kou en pijn worden allemaal getest! Verschillende baby’s reageren verschillend, en de trainers letten op dissociatievermogen, snelle reflexen en reactietijden. Met deze tests stimuleren zij ook vroege dissociatie bij het kind.

De baby wordt ook misbruikt, om fragmenten of fragmentatie te creëren

Mishandelingsmethoden kunnen zijn: rectale sondes; digitale anale verkrachting; elektrische schokken op lage niveaus aan de vingers, tenen en genitaliën; het snijden van de genitaliën in rituele omstandigheden (bij oudere kinderen). De bedoeling is te beginnen met fragmentatie, voordat zich een echte ego-toestand ontwikkelt, en om het kind aan te passen aan pijn en reflexmatige dissociatie van pijn. Ja, zelfs kleine kinderen dissociëren! Ik heb het keer op keer gezien; ze stralen leegheid en slapte uit, of kijken glazig, in het aangezicht van een voortdurend trauma.

Isolatie- en verlatingsprogramma’s

Soms wordt ook een begin gemaakt met isolatie- en verlatingsprogramma’s, in rudimentaire zin. Het kind wordt overdag opzettelijk in de steek gelaten, of niet verzorgd door volwassenen, en vervolgens opgepakt, gekalmeerd, schoongemaakt en verzorgd in het kader van de voorbereiding van een ritueel of groepsbijeenkomst. Dit wordt gedaan om de zuigeling te helpen nachtelijke bijeenkomsten te associëren met ‘liefde’ en aandacht, en om het hechtingsproces aan de sekte, of ‘familie’, te bevorderen. De zuigeling zal geleerd worden om moederlijke aandacht te associëren met rituelen. En uiteindelijk zullen sekte bijeenkomsten geassocieerd worden met gevoelens van veiligheid.

Met 15 tot 18 maanden oud…

Naarmate het kind ouder wordt, dat wil zeggen met 15 tot 18 maanden, wordt het opzettelijk meer gefragmenteerd, door zowel de ouders als de sekteleden het kind meer methodisch te laten misbruiken. Dit gebeurt door de zuigeling af en toe te kalmeren, een band met hem op te bouwen, en hem daarna schokken te geven op zijn vingers; de zuigeling kan van grote hoogte op een mat of matras worden gegooid, en uitgelachen worden, terwijl hij daar geschrokken en doodsbang ligt te huilen. Het kind kan voor bepaalde periodes in kooien worden geplaatst, of worden blootgesteld aan korte periodes van isolatie. Onthouding van voedsel, water en basisbehoeften kan later in dit stadium beginnen. Al deze methoden worden gebruikt om bewuste dissociatie van de zuigeling tot stand te brengen! De zuigeling van deze leeftijd kan worden meegenomen naar groepsbijeenkomsten, maar zal buiten speciale gelegenheden of inwijdingen nog geen actieve rol spelen in de sekte. De kleine zuigelingen worden gewoonlijk achtergelaten bij een sektelid, of verzorger, die op hen let tijdens de activiteiten van de groep. Deze verzorgerrol wordt gewoonlijk gerouleerd tussen leden van een lager niveau, of tieners.

Met 20 tot 24 maanden oud…

Tussen de leeftijd van 20 en 24 maanden kan de peuter beginnen met de ‘stappen van discipline’, die de Illuminati gebruiken om hun kinderen te onderwijzen. De leeftijd waarop het kind hiermee begint, varieert, afhankelijk van de groep, de ouder, de trainer en het kind. Deze ‘stappen van discipline’ zouden beter ‘stappen van kwelling en misbruik’ kunnen worden genoemd, omdat ze tot doel hebben een sterk dissociatief kind te creëren, zonder contact met zijn gevoelens, dat volledig en onnadenkend trouw is aan de sekte! De volgorde van de stappen kan ook een beetje variëren, afhankelijk van de grillen van de trainer, of de ouders.

 

De eerste vijf stappen van discipline

Ik zal allereerst de eerste vijf stappen van discipline bespreken. Merk op, deze stappen kunnen enigszins verschillen van regio tot regio, maar de meeste volgen dit schema op zijn minst ruwweg, ook al is het niet in dezelfde volgorde.

Eerste stap: niet nodig hebben

De kleine peuter/kind wordt in een ruimte geplaatst zonder enige zintuiglijke stimulans, meestal een trainingsruimte met grijze, witte of beige muren. De volwassene vertrekt en het kind wordt alleen gelaten, gedurende perioden: deze kunnen variëren van uren tot een hele dag naarmate het kind ouder wordt. Als het kind de volwassene smeekt om te blijven en niet weg te gaan, of schreeuwt, wordt het kind geslagen en krijgt het te horen, dat de perioden van afzondering zullen toenemen, totdat het leert niet langer zwak te zijn. Het ogenschijnlijke doel van deze discipline is, om het kind te leren vertrouwen op zijn eigen innerlijke bronnen, en niet op mensen van buitenaf (‘het versterken’). Wat het eigenlijk doet, is een enorme verlatingsangst in het kind creëren. Wanneer de volwassene, of trainer, terugkeert naar de kamer, wordt het kind vaak schommelend of knuffelend in een hoekje aangetroffen, soms bijna catatonisch van angst. De trainer zal het kind dan ‘redden’, hem voeden en iets te drinken geven, en zich met het kind verbinden als zijn ‘redder’. De trainer zal vertellen, dat de ‘familie’ de trainer heeft opgedragen om het kind te redden, omdat de familie ‘van het kind houdt’. De trainer zal het hulpeloze, angstige en bijna krankzinnig dankbare kind, dat zojuist is ‘gered’ uit zijn isolement, sekte lessen bijbrengen. De trainer zal het kind keer op keer bijbrengen hoezeer het zijn familie ‘nodig heeft’, die het zojuist heeft gered van de hongersdood, of van verlating. Hierdoor leert de zeer jonge peuter comfort en veiligheid te associëren met binding met zijn trainer, die een van zijn ouders kan zijn, en met het samenzijn met ‘familieleden’. De sekte is zich zeer bewust van de ontwikkelingsprincipes van kinderen, en heeft oefeningen als de bovenstaande ontwikkeld na honderden jaren lesgeven aan zeer jonge kinderen!

Tweede stap: niet willen

Deze stap lijkt sterk op de eerste stap, en versterkt die zelfs. Het zal met tussenpozen gebeuren, afwisselend met de eerste stap, gedurende de volgende levensjaren van het kind. Nogmaals, het kind wordt alleen gelaten in een trainingsruimte, of geïsoleerde kamer, zonder voedsel of water voor een lange periode. Een volwassene komt de kamer binnen met een grote kan ijswater, of voedsel. Als het kind erom vraagt, terwijl de volwassene voor zijn ogen eet of drinkt, wordt het streng gestraft, omdat het zwak en behoeftig is. Deze stap wordt versterkt, totdat het kind leert om niet om eten of water te vragen, tenzij het eerst wordt aangeboden. De ogenschijnlijke reden, die de sekte geeft voor deze stap, is dat het een kind creëert, dat sterk is en steeds langer zonder voedsel en water kan. De echte reden is dat het een kind creëert, dat volledig losstaat van zijn eigen behoefte aan voedsel, water of andere gemakken, en dat bang wordt om volwassenen van buitenaf om hulp te vragen! Dit creëert bij het kind een hyperwaakzaamheid, omdat het leert te zoeken naar volwassenen van buitenaf voor aanwijzingen over wanneer het in orde is om behoeften te vervullen, en niet te vertrouwen op zijn eigen lichaamssignalen. Het kind leert dan reeds buiten zichzelf te kijken naar anderen, om te leren hoe het moet denken of voelen, in plaats van te vertrouwen op zijn eigen gevoelens. De sekte wordt nu de locatie of het gebied van controle voor het kind.

Derde stap: niet wensen

Het kind wordt in een kamer geplaatst met favoriet speelgoed, of voorwerpen. Een vriendelijke volwassene komt de kamer binnen en betrekt het kind bij het spel. Deze volwassene kan een vriend, tante, ouder of trainer zijn. Het kind en de volwassene kunnen fantasiespel spelen over de geheime wensen, dromen of verlangens van het kind. Dit zal verschillende keren gebeuren, en het vertrouwen van het kind wordt langzaam gewonnen. Op een later tijdstip wordt het kind streng gestraft voor elk aspect van wensen of fantasieën, die hij met de volwassene deelt, inclusief de vernietiging van favoriet speelgoed, het naar binnen gaan en ongedaan maken of vernietigen van geheime veilige plaatsen, die het kind heeft gecreëerd, of zelfs het vernietigen van niet-sektebeschermers. Deze stap wordt, met variaties, vele malen herhaald in de daaropvolgende jaren! Soms worden broers en zussen, ouders of vrienden, van het kind gebruikt om fantasieën te onthullen, die het kind overdag of op onbewaakte momenten aan hen heeft onthuld. De ogenschijnlijke reden, die de sekte geeft voor deze stap is, om een kind te creëren dat niet fantaseert, dat meer naar buiten en minder naar binnen gericht is. Met andere woorden, het kind moet naar volwassenen kijken voor toestemming in alle aspecten van zijn leven, ook innerlijke aspecten. De realiteit is, dat deze stap alle veilige plaatsen vernietigt, die het kind inwendig heeft gecreëerd, om zich terug te trekken van de verschrikkingen, die het ervaart. Deze stap creëert in het kind het gevoel dat er geen echte veiligheid is, dat de sekte alles zal ontdekken wat het denkt! Oefeningen als deze worden ook gebruikt, om jonge alter ego’s in het kind te creëren, die zelf aan de sektetrainers verslag zullen uitbrengen over geheime veilige plaatsen, of heimelijke wensen tegen de sekte, die andere alter ego’s hebben. Hierdoor ontstaat vijandigheid en verdeeldheid tussen de systemen, die de sekte gedurende het hele leven van de persoon zal manipuleren om hen te controleren.

Vierde stap: de overleving van de sterkste

Deze stap wordt gebruikt om dader alter ego’s (boosdoeners, misdadigers) in het jonge kind te creëren. Van alle sekteleden wordt verwacht, dat ze daders worden! Dit begint al in de vroege kindertijd!
Het kind wordt naar een kamer gebracht met een trainer en een ander kind van ongeveer dezelfde leeftijd, of iets jonger dan het kind dat wordt onderwezen. Het kind wordt gedurende lange tijd ernstig geslagen door de trainer. Vervolgens wordt hem verteld, om het andere kind in de kamer te slaan, of het zal nog verder worden geslagen. Als het kind weigert, wordt het zwaar gestraft, en het andere kind wordt ook gestraft, en daarna wordt het kind weer verteld het andere kind te straffen. Als het kind blijft weigeren, of huilt, of probeert in plaats daarvan de trainer te slaan, wordt het verder hard geslagen, en wordt het verteld het andere kind te slaan, om zijn woede op het andere kind te richten. Deze stap wordt herhaald, totdat het kind uiteindelijk toegeeft. Deze stap begint rond de leeftijd van 2 tot 2,5 jaar, en wordt gebruikt om agressieve dader alter ego’s te creëren in het jonge kind. Naarmate het kind ouder wordt, worden de straftaken steeds bruter, onmenselijker. Kinderen worden geacht op zeer jonge leeftijd misdadiger te worden van anderen, en zullen ‘oefenen’ op kinderen jonger dan zijzelf, met aanmoediging en beloning van de volwassenen om hen heen. Ze zullen ook deze volwassenen nadoen, die misdaden voortdurend als normaal beschouwen. Het kind wordt geleerd, dat dit de aanvaardbare uitlaatklep is voor de agressieve impulsen en woede, die ontstaan door de wreedheid, waaraan het kind voortdurend wordt blootgesteld.

Vijfde stap: de code van het zwijgen

Vele, vele verschillende listen worden gebruikt om dit in te voeren, te beginnen rond de leeftijd van twee jaar, wanneer een kind meer verbaal begint te worden! Gewoonlijk wordt het kind na afloop van een ritueel of groepsbijeenkomst gevraagd naar wat het heeft gezien of gehoord tijdens de bijeenkomst. Zoals de meeste gehoorzame jonge kinderen, zullen ze gehoorzamen. Ze worden dan onmiddellijk ernstig geslagen, of gemarteld, en er wordt een nieuwe alter ego gecreëerd, die de herinneringen aan wat gezien is moet bewaren of bewaken, op straffe van hun leven. Het nieuwe deel (nieuwe alter ego in het kind) stemt altijd toe. Het kind en dit nieuwe deel ondergaan een ceremonie, waarbij ze zweren het nooit te vertellen; en er worden alter ego’s gecreëerd, die het lichaam moeten doden als de andere delen het zich ooit herinneren.
Het kind wordt ook onderworpen aan zware psychologische martelingen, om ervoor te zorgen dat het nooit in de verleiding zal komen om het te vertellen, waaronder: levend begraven worden; bijna verdrinken; kijken naar ‘verradersdoden’, waarbij langzame pijnlijke martelingen plaatsvinden, zoals verbranding of levend villen; begraven worden met een gedeeltelijk verrot lijk, en te horen krijgen dat ze net zo’n lijk zullen worden als dat lijk, wanneer ze het ooit vertellen, enzovoort. De scenario’s gaan maar door, bedacht door mensen met een eindeloos wrede fantasie, om de geheimhouding van het jonge kind te verzekeren! Deze methoden zijn geperfectioneerd gedurende honderden jaren van oefening door de sekte met haar kinderen!

 

Waarom worden deze programmeringstechnieken gebruikt?

De reden waarom deze dingen worden gedaan spreekt voor zich: de sekte is betrokken bij criminele activiteiten, zoals uitgelegd in de eerste paar hoofdstukken van dit boek, en zij wil het voortdurende zwijgen van haar kinderen verzekeren. Dit is één van de redenen waarom de sekte zo lang heeft weten te overleven, en voortdurend in het diepste geheim; waarom meer overlevenden bang/onwillig zijn, om hun misbruik bekend te maken. Om geheimen van de sekte te onthullen, moet een kind tegen enkele van de meest afschuwelijke psychologische trauma’s en mishandelingen ingaan, die men zich maar kan voorstellen; zelfs als volwassene heeft de overlevende moeite om deze dingen opzij te zetten, wanneer hij over zijn misbruik praat. Zowel kinderen als volwassenen wordt verteld, dat als ze het ooit vertellen, ze zullen worden opgejaagd en doodgeschoten (de training tot moordenaar laat het kind weten dat dit geen loos dreigement is); dat ze langzaam zullen worden gemarteld. Het kind zal tijdens het opgroeien worden blootgesteld aan opstellingen en rollenspellen, die deze stap nog versterken.

 

Suggesties die kunnen helpen bij het ongedaan maken van programmering

Ik geloof ook in het aanreiken van enkele ideeën over hoe sommige van de bovengenoemde programmeringen ongedaan kunnen worden gemaakt, omdat ik niet geloof in kennis alleen omwille van de kennis. De overlevende heeft vaak hulpmiddelen nodig, om te proberen sommige van de gruwelijke misbruiken, die de sekte hem of haar heeft aangedaan, ongedaan te maken, vooral als er herinneringen opkomen aan deze dingen. Deze suggesties zijn slechts bedoeld als nuttige tips, en vervangen niet het advies van een goede therapeut.

1  Vroege milieuprogrammering:

Dit is moeilijk ongedaan te maken, omdat het voor de overlevende de kern van verlatingsproblemen en afwijzing raakt. Dit zullen vaak de allereerste, vroegste ervaringen van de overlevende als kind zijn geweest, waarbij zijn relatie met zijn ouders en primaire familieleden betrokken was. Het hieraan werken vereist de volledige inspanning van alle veranderende systemen binnenin, om zich aan te sluiten bij het voeden van de kernsplitsingen, die ernstige ouderlijke afwijzing hebben ervaren, en de cognitieve erkenning dat de dag ook belangrijk was; dat de volwassenen rond de zuigeling de ongezonden waren. De zuigelingen voelen zich vaak niet geliefd, overbehoeftig en depressief; maar verzorgende alter ego’s van binnenuit kunnen hen helpen troosten, en de realiteit delen dat de zuigeling echt geliefd was, ongeacht hoe de volwassenen van buitenaf waren. Ook hier kan een ondersteunende therapeut van buitenaf, en een sterk, koesterend geloofssysteem, enorm helpen bij het genezingsproces, wanneer nieuwe boodschappen binnenkomen bij de verlaten, gewonde delen. Het verwerken van wat er gebeurd is, het rouwen over de echte problemen van verlating, en het brengen van de realiteit naar zeer jonge, diep gewonde delen zal tijd kosten.

2  Vroege opzettelijke fragmentatie:

(leeftijd 0 tot 24 maanden) Gewoonlijk zijn er cognitieve delen van de overlevende binnenin, die het misbruik nooit zijn vergeten, en die kunnen helpen om de cognitieve realiteit van het misbruik te delen met de amnesische alter ego’s: de delen die aan geheugenverlies lijden. Dit moet uiterst langzaam gebeuren, omdat dit eerste misbruik vrij vroeg in het leven plaatsvond. Het creëren van een innerlijke kinderkamer, met veilig speelgoed en veilige voorwerpen, kan helpen. Oudere, verzorgende volwassen alter ego’s kunnen helpen om de gewonde baby’s in de kinderkamer vast te houden en te verzorgen, terwijl ze het misbruik erkennen en erover rouwen. Het is belangrijk om de jonge delen te geloven en te valideren, wanneer ze naar voren komen om het te delen. Hen non-verbale manieren toestaan om zich uit te drukken kan helpen, aangezien het om vrij jonge delen gaat, die vaak nog niet kunnen praten. Het kan ook helpen wanneer oudere kinderen, die dicht bij de baby’s staan, hun wensen, behoeften en angsten verwoorden, want vaak vertrouwen de jongste delen binnenin geen enkele volwassene, zelfs geen inwendige (volwassen alter ego)! Een sterke, zorgzame externe therapeut is ook belangrijk voor de genezing, door een model van gezonde verzorging te geven aan een systeem, dat daar misschien geen notie van heeft, terwijl een evenwicht wordt gevonden tussen de behoefte van het kind aan verzorging van buitenaf en de behoefte van het inwendige systeem, om zijn eigen technieken voor zelfverzorging te leren. Interne, inwendige helpers kunnen de zuigelingen bereiken, hen aarden, de huidige realiteit delen (dat het lichaam ouder is, de zuigelingen veilig zijn, etc. Deze helpers kunnen innerlijke oudere kinderen zijn, zoals eerder vermeld). De overlevende kan ook steunende volwassenen willen vinden, indien mogelijk, die kunnen helpen met het modelleren van gezonde zorg met goede grenzen.

Een therapeut of vriend kan de overlevende niet opnieuw opvoeden. De overlevende zal hiernaar verlangen, maar realistisch gezien heeft de overlevende één stel ouders, goede of slechte, of helaas zelfs verschrikkelijke. Geen enkele externe persoon kan binnenkomen en de volledige heropvoeding van een ander opnieuw doen. Wat de therapeut en ondersteuner kunnen bieden, is zorg, empathie en een luisterend oor, terwijl de overlevende rouwt om het verlies van adequate opvoeding. Zij kunnen vriendschap of empathie bieden met goede grenzen. Zij kunnen niet de ouders van de overlevende worden, anders zal de therapie niet vorderen; in plaats daarvan zal de verstrengeling (het verward raken) beginnen.

3  De eerste vijf stappen van discipline

(er zijn er twaalf in totaal; andere worden in latere hoofdstukken behandeld.) Probeer de delen te vinden, die het misbruik hebben meegemaakt. Dit kan betekenen, dat je het systeem in kaart moet brengen (plaatjes tekenen van hoe de dingen er van binnen uitzien), en dat je naar de cognitieven (intellectuelen) of controleurs (hoofden binnenin) moet gaan voor informatie. Een inwendige, innerlijke helper, of recorder (opnameapparaat), kan hierbij ook zeer behulpzaam zijn.

Laat deze delen langzaam de lijdensweg erkennen, die zij tijdens hun ontbering hebben ervaren: warmte (boven een vuur of kachel gehouden worden); kou (zoals bijvoorbeeld in vriezers of ijs gelegd worden), gebrek aan voedsel, etc. Moedig het delen van het cognitieve deel van de herinneringen eerst aan, terwijl amnesische alter ego’s de tijd krijgen om te rouwen over het ‘horen’ van deze dingen. Gun hen de tijd om het horen van deze trauma’s te verwerken, want ze deden zich voor gedurende meerdere jaren in de vroege kindertijd. En het zal tijd kosten om ze te verwerken. Genezing kan niet gehaast worden. Laat gevoel alter ego’s later naar voren treden en hun gevoelens delen, terwijl meer cognitieve of helpende delen binnenin hun hand vasthouden, hen aardend in het hier en nu gedurende het hele herinneringsproces. Wees voorbereid op vloedgolven van emoties op sommige momenten, evenals lichaamsherinneringen, wanneer het misbruik wordt opgeroepen. Een groep mensen van binnenuit kan worden aangewezen als een ‘aardingsteam’, om deze delen te helpen aarden, wanneer zij naar voren stappen en hun herinneringen delen.

Veilig herinneren veronderstelt, dat de persoon een gekwalificeerde therapeut heeft, en ook de basis heeft gelegd voor een goede samenwerking binnen het systeem, zoals hierboven besproken. Geheugenwerk mag pas worden gedaan als er binnenin goede communicatie en samenwerking is, anders wordt de persoon overweldigd door de herinneringen, wanneer deze naar buiten komen. Ze worden dan overspoeld en opnieuw getraumatiseerd in plaats van geholpen, en kunnen gaan decompenseren, terugvallen, instorten. Met goede communicatie kunnen de herinneringen beetje bij beetje naar buiten worden gebracht, in hanteerbare stukjes, terwijl cognitieve alter ego’s de overlevende er voortdurend van weerhouden volledig in de herinnering op te gaan, en zij kunnen ook helpen de meer gewonde delen te aarden.

De sekte zal mensen bepaalde soorten programmering laten ondergaan, om een specifiek doel te bereiken: het intellect, of de cognitie, scheiden van de gevoelens in een persoon. Cognitieve alter ego’s worden in deze systemen altijd beschouwd als ‘hoger’ dan de gevoelsalter ego’s. Cognitieve alter ego’s wordt geleerd hun gevoelens ‘door te geven’ aan de ‘lagere’ gevoelsalter ego’s. Hoewel deze etiketten onwaar zijn, zullen de cognitieve alter ego’s bang zijn om de intense, overweldigende emoties te voelen, die hen ertoe brachten zich steeds verder af te splitsen van de meer limbische, of gevoelsalter ego’s. Dit zal blijvende systeemverdelingen in de overlevende veroorzaken. Het is belangrijk dat de cognitieve delen beseffen, dat de gevoelsalter ego’s een deel van hen zijn; dat zij kunnen oefenen in het delen van hun gevoelens in kleine stapjes, zonder dat zij overspoeld of overweldigd hoeven te worden.

 

Een herinnering: stoppen met contact met daders, en een veilige therapeut

Externe veiligheid is van het grootste belang voor het ongedaan maken van innerlijke programmering! Je moet deze delen externe veiligheid kunnen beloven, en die belofte nakomen, anders zullen ze begrijpelijkerwijs niet willen werken aan het ongedaan maken van programmering. Waarom zouden ze proberen te veranderen, om vervolgens terug te keren en weer gestraft te worden? Geen enkel systeem zal zijn eigen beschermende dissociatie ongedaan maken, wanneer het misbruik voortduurt, of het zal blijven destabiliseren en steeds opnieuw dissociëren. Dit komt omdat het ontmantelen van de dissociatie zou betekenen, dat het zijn eigen overleving en bescherming ontmantelt.
Stoppen met contact met daders, en een veilige therapeut, zijn de allereerste stappen die genomen moeten worden, voordat geprobeerd wordt de innerlijke programmering ongedaan te maken. Een systeem kan nog steeds werken aan het stoppen van sekte contact, en beginnen te genezen, terwijl het toegankelijk is, maar het zal de therapie enorm vertragen, omdat de inwendige energie zal worden afgeleid naar veilig blijven in plaats van trauma’s ongedaan te maken.

Iemand kan genezen

En de meeste overlevenden hebben nog steeds contact met een sekte, wanneer ze in therapie gaan. Echter, de vooruitgang zal veel sneller gaan wanneer het sekte contact eenmaal verbroken is. (Zie het hoofdstuk over het voorkomen van toegang tot de overlevende.)

 

Bron:

Chapter Four: How the Illuminati Program People: An Overview of Some Basic Types of Programming