WAARSCHUWING! DE HEER MAAKTE ONS DUIDELIJK DAT DEZE ‘SVALI’ NIET SVALI IS EN DAT DIT NIET HAAR WEBSITE IS EN DAT DIT OOK NIET HAAR BOEK IS. DANK U, HEER!
Svali, nu Christen, vertelt over haar genezingsproces sinds 2007, waarin ze ontdekte dat er ‘gaten’ zaten in wat zij zich kon herinneren uit haar verleden: hoogbeveiligde herinneringen.
UPDATE 20-11-2023 Dit artikel is dus vals, misleidend.
Eindtijdnieuws.com
2 november 2023
Ga naar dit Engelstalige artikel en scroll naar Exposé voor een belangrijke update:
https://eindtijdnieuws.com/breaking-news-headlines-endtimenews-expose-of-the-week-november-20-2023/
10 september, 2018
Een samenvatting van Svali’s reis van genezing
Dit delen kan nuttig zijn; het vertelt een klein beetje over hoe haar genezing eruit heeft gezien
Voorgaande artikelen werden door Svali geschreven, nadat een van de moeilijkste delen van een zeer moeilijke reis achter de rug was.
Als verpleegster en freelance schrijfster woonde ze in 2002 in Texas.
In de loop van 2006 werd er echter niets meer van haar vernomen. Ze ging ‘ondergronds’.
In 2019 – of was het misschien wat eerder? – is Svali begonnen aan een vervolg website.
Wat gebeurde er na 2006?
In 2007 ging Svali door nog een zeer moeilijke periode in haar leven
Svali schrijft:
‘Ik zat in een zeer gewelddadig huwelijk, en was terugverhuisd naar Texas, nadat ik een jaar de staat had verlaten. Een ex-vriendin zag me, was bezorgd over hoe ik eruit zag en vroeg me, “Gaat het?”. Ik vroeg haar of we konden praten en deelde met haar mijn zorgen over mijn veiligheid en mijn leven in mijn huidige situatie. Ze zei toen, dat ik bij haar kon komen logeren.
Ik ging naar huis, pakte mijn kleren in (mijn man was aan het werk), pakte mijn hond en vluchtte. Ik had letterlijk één tas met kleren en verder bijna niets. Mijn vriendin, die nog een andere vriendin had, die ook bij haar woonde, werd onderdeel van een moeilijke en zeer emotionele reis voor mij.
Dagboeken, collages en zelftherapie
Ik begon dagelijks in mijn dagboek(en) te schrijven, urenlang. De delen [DIS] deelden hun gedachten, zorgen en angsten, bladzijde na bladzijde, met tekeningen van interne delen met ‘gedachtenwolkjes’ als cartoons, waarin ze hun gedachten met mij deelden. Terwijl de delen deelden hoe ze eruitzagen, en hun angst/paniek/boosheid en schaamte deelden, begon zich een beeld te vormen: een beeld, dat me met afschuw vervulde, toen ik zag wat er werkelijk aan de hand was geweest, en de geschiedenis van mijn leven.
In de loop van de volgende twee jaar vulde ik drie dozen vol dagboeken
Ik maakte talloze collages, terwijl delen [van mij] hun geschiedenis op papier zetten. Op een gegeven moment kocht ik een goedkope set poppen van verschillende leeftijden, en naaide met de hand kostuums met witte laboratoriumjassen, donkere gewaden en andere kostuums, terwijl jongere delen ‘speltherapie’ deden, en mij met de poppen lieten zien, wat er met hen gebeurd was.
De emoties
Op sommige dagen trilde ik van angst, toen de deelnemers vertelden over de programmatrauma’s, die ze hadden ondergaan. Andere dagen huilde ik urenlang, als ik terugdacht aan verliezen, en als delen rouwden om wat ze in het verleden hadden gedaan. Ik herinner mij, dat ik me suïcidaal voelde als er vergeldingsprogramma’s werden gestart, nadat delen herinneringen met hoge beveiliging onthulden, en ik vroeg me af of ik de dag wel zou halen. Ik besloot het leven een uur of zelfs een minuut per keer te nemen en ervoor te kiezen te geloven dat ik het zou redden.
De wanhoop sloeg toe en ik wilde me opkrullen tot een bal en nooit meer opstaan
En de herinneringen kwamen nog steeds en vulden de dagboeken. Ik leerde dingen te vinden, die me blij maakten, zoals luisteren naar liedjes, die mijn kleintjes leuk vonden. Ik kleurde, verfde en speelde met klei. Ik wandelde elke dag (met een vriendin, voor de veiligheid). Ik ontdekte tot mijn verbazing dat ik kon dansen. Ik zong en speelde gitaar, en verzon liedjes om mijn interne delen te bemoedigen. Ik gaf [mijn] interne delen medailles van lof voor moed en dapperheid, toen ze hun verhalen deelden en anderen hielpen bij het delen. Ik speelde met mijn hond en knuffelde haar.
Ik leerde over de families, waarmee ik in andere landen was opgegroeid, en voelde me gedesoriënteerd en ontwricht, toen ik me realiseerde dat de levensgeschiedenis, die ik altijd had geloofd een verzinsel van een sekte was. Toen voelde ik diepe woede op mezelf, omdat ik ‘in de leugen had geloofd’, en op mijn daders, omdat ze mijn leven zo hadden beheerst.
Ik ging om met woede, pakte een voorhamer en brak stenen (wat mijn vriendin hielp, die een stenen fundering en een hek aan het bouwen was op een deel van haar eigendom). Ik was depressief en voelde afschuwelijk verraad, toen ik me herinnerde dat mijn kinderen toegang tot me zochten, en me meenamen, zodat mij pijn zou worden gedaan. En ik realiseerde me dat het niet veilig zou zijn om contact met hen te hebben.
De moeilijkste tijden
Sommige dagen vroeg ik me af of ik ooit zou genezen. Ik vroeg me af of iemand zou genezen. Ik wilde iemand kennen, die genezen was, die me kon vertellen dat het mogelijk was.
Ik werd boos op God, schreeuwde tegen Hem en vertelde Hem, dat ik niets te maken wilde hebben met een God, die een wereld had geschapen, waarin het soort misbruik dat ik me herinnerde mogelijk was.
Toen voelde ik Zijn liefde, Zijn bezorgdheid en Zijn geduld, ondanks mijn pijn en gekwetstheid
Het was een moeilijk, zwaar en eenzaam proces. Mijn vriendinnen steunden mij wel, maar ze hadden geen achtergrond om het soort programmering te begrijpen, waar ik mee te maken had. Ik herinnerde me, dat ik in negatieve geluidskamers en isolatietanks werd gestopt, dat ik technische martelingen onderging met Tesla-golven, harmonische klanken, en machine hersen entrainment [machine hersengolf synchronisatie]. En hoewel ze om mij gaven, konden ze er niet echt mee omgaan.
Ik miste mijn dierbaren in de groep verschrikkelijk en huilde, terwijl ik werkte aan het verbreken van de banden. Ik maakte tekeningen van hen. Ik maakte foto’s van daders, en knipte ze in woede met een schaar door. Dan herinnerde ik me, dat ik ook zielsveel van diezelfde mensen had gehouden. Ik vocht tegen de innerlijke schaamte en het verdriet dat ik voelde, omdat ik me verbonden voelde met dezelfde mensen, wier misbruik ik verachtte.
Ik vond delen binnenin, die net als hen waren, zowel de goede als de slechte; en worstelde om beide kanten van hen tegelijk te zien. Ik creëerde een intern genezingsteam van de gezondste delen binnenin, wier taak het was om de jonge delen, die bang waren voor alles wat we ons herinnerden, vast te houden, lief te hebben en te koesteren, en om ze door de angst heen te helpen van het missen van de mensen met wie ze een band hadden.
Ik kende niemand anders, die dit had meegemaakt, omdat ik in die tijd geen contact had met andere overlevenden. Maar ik had wel één ding, waar ik heel dankbaar voor ben. Toen ik mijn vriendin vroeg of ik ooit zou kunnen genezen, het ooit zou kunnen redden, tijdens de ergste tijden, zei deze vriendin ‘Ja’. Toen ik zei: “Ik ken niemand anders, die dit soort dingen heeft meegemaakt en die volledig is genezen’, zei mijn vriendin: “Dan ben jij de eerste. Laat je kinderen en de mensen die je mist, zien dat mensen er echt uit komen – en eruit blijven”.
Ik scheidde van mijn man
Ik maakte nieuwe vrienden (en was heel selectief in wie dat waren). Ik begon letterlijk mijn hele leven opnieuw, op een moment dat de meeste mensen van mijn leeftijd toekeken hoe hun kinderen afstudeerden aan de universiteit.
Ik ken nu mijn levensgeschiedenis; de [ontbrekende] gaten zijn opgevuld
Ik herinner me mijn dierbaren met een mengeling van vreugde over de liefde, die ik gekend heb en verdriet over het misbruik, dat we allemaal hebben moeten doorstaan en ondergaan….’
Zie ook:
Svali: ‘Trigger waarschuwing: Dit interview beschrijft occulte activiteiten, programmering en het Christendom. De afbeelding is niet mijn keuze, maar komt uit een van mijn boeken, die iemand anders online heeft gezet. Maar ik hoop dat wat ik heb gedeeld nuttig is. Bid alsjeblieft ook voor mij, want het is niet gemakkelijk om informatie met zoveel diepgang te delen.’
Bron:
What My Healing Journey Has Been Like
