Dr. Carl W. Sanders was ontwikkelaar en onderdeel van het team, dat o.a. verantwoordelijk was voor de creatie van de RFID-chip
Dr. Carl W. Sanders was de leidende projectingenieur voor de oorspronkelijke biomedische chips, die bij mensen waren ingebracht om medische redenen. Deze chips werden van medische technologie omgezet naar individuele identificatie technologie. Gedurende dit verstandelijk ontwikkelingsproces was Dr. Sanders uitgenodigd bij Henry Kissinger, om een discussie te voeren over de mogelijke identificatie van destijds 6 miljard mensen op aarde. Tijdens een gesprek met Sanders zei Kissinger: “We kunnen geen controle uitoefenen, tenzij we iedereen op aarde kunnen identificeren”.
Er is een computerchip ter grootte van een rijstkorrel.
Deze chip is ‘een noodgedwongen ingevoegde identificatie bepaler’ (Emergency Intrusive Identification Locator). Het glazen buisje bevat 250.000 elektronische onderdelen. Het is een super geavanceerde multi gelaagde micro processor, die zowel een verzender als een ontvanger is. Hij kan voortdurend naar satellieten verzonden worden door middel van korte uitbarstingen van hele hoge frequentie.
Deze chip heeft een oplaadbaar vermogen en een batterij.
De batterij is gemaakt van lithium. Zij wordt levenslang opgeladen door de schommelingen van je lichaamswarmte. De batterij heeft een oplaadbaar warmtecircuit, dat gebruikmaakt van de schommelingen in je eigen lichaamstemperatuur. Het laadt de lithium batterij op en blijft opgeladen voor het leven. Organisatoren en planners hebben 1,5 miljoen dollar besteed van medisch onderzoeksgeld (uw belastinggeld!), om uit te zoeken wat de twee beste gedeeltes van het lichaam zijn, om dit ding in te brengen en daarbij voordeel te hebben van de maximale variaties in lichaamstemperatuur. Na maanden van onderzoek en 1,5 miljoen dollar bepaalden zij dat de twee beste plaatsen om deze te implanteren, zouden zijn: eerst de rechterhand, en als je je rechterhand zou missen, je voorhoofd.
Dit is precies wat de Bijbel zo’n twee eeuwen geleden heeft voorspeld!
Het zal onder de huid worden aangebracht; vergelijk het met een vaccinatie.
Volgens Dr. Sanders zou deze zender en ontvanger technologie het mogelijk maken om op iedere man, vrouw of kind toezicht te houden in een gesloten circuit over de gehele wereld. Het geeft een digitaal gevormd signaal af op gezette tijden (tussenruimtes). Deze speciale pauze is een opsporingssignaal. Het geeft vitale informatie van het individu af en tevens de plaats. Het heeft een overdragend patroon, gescheiden ontvangstantenne en een gescheiden uitzendantenne.
De microchip zal onder meer de volgende onderdelen bevatten:
naam en digitale foto, digitale vingerafdruk data, lichamelijke beschrijving, je adres en vorige adressen, familiegeschiedenis, beroep en inkomen, belastinginformatie en de hoeveelheid geld die je hebt, je criminele achtergrond, als je die hebt, en je nieuwe sociale nummer. Je nieuwe nummer zal bestaan uit 18 cijfers! De eerste cijfers van je zipcode (postcode) met de bijgevoegde vier na de streepjescode en je belastingnummer. Deze 18 cijfers worden in drie secties verdeeld.
Wat als deze chip niet goed werkt?
Dr. Sanders sprak met een collega ingenieur, en hij vroeg hem wat er zou gebeuren als de chip niet goed werkt. De ingenieur antwoordde, dat het een erge zweer kan veroorzaken, en hij verklaarde: “Ik geloof dat de chip het merkteken van het beest is”.
Dr. Sanders heeft veel rondgereisd om de mensen te waarschuwen voor deze chip. Zijn chip.
Het nummer 666 is in iedere UPC-streepjescode verborgen.
Alle tekens of strepen zijn verbonden met nummers aan de onderkant, behalve het cijfer in het begin, het midden en eind… deze vormen samen het getal 666.
Hier volgt het getuigenis van Dr. Carl W. Sanders, die de leiding had over het ontwerp van de microchip.
Fragmenten hieruit werden gepubliceerd in 1994.
Dr. Sanders is een elektronicus, uitvinder, auteur en adviseur voor verschillende overheidsorganisaties, zoals ook voor IBM, General Electric, Honeywell en Teledyne.
“Twee en dertig jaar van mijn leven heb ik gespendeerd aan ontwerptechniek en de elektronica – het ontwerpen van Microchips op Bio-Medisch gebied.
In 1968 werd ik, bijna bij toeval, betrokken in een onderzoek- en ontwikkelingproject met betrekking tot een ruggengraat bypass voor een jonge vrouw, die haar ruggengraat gebroken had. Ze zochten naar een mogelijkheid om motorische zenuwen, etc., te verbinden. Het was een project waar we allemaal opgewonden van raakten. Er waren 100 mensen bij betrokken en ik was de hoofdingenieur, die de leiding over het project had.
Het project bereikte het hoogtepunt met de microchip, waar we het nu over hebben. Een microchip, waarvan ik geloof dat het de daadwerkelijke identificatie en het ‘merkteken van het beest’ gaat worden. Terwijl we werkten aan de microchip hadden we er geen idee van, dat het ooit een identificatiechip zou worden. Wij zagen het als een zeer humanitair iets om te doen! Ons team bestond uit mensen uit San Jose, mensen van Motorola, General Electric, Boston Medical Center – het was de allerbeste groep mensen.
Terwijl de chip zich begon te ontwikkelen, kwam er een moment in het project dat ze zeiden, dat de financiële verdiensten voor een bypass van een gebroken ruggengraat voor ons niet echt lucratief was, dus moesten we echt naar enige andere gebieden uitkijken. We merkten dat de frequentie van de chip een grote invloed had op het gedrag, en we gingen dus over op het zoeken naar mogelijke gedragsmodificatie.
Het project veranderde bijna in elektronische acupunctuur, omdat ze uiteindelijk uitkwamen op een ingebouwde microchip, die een signaal uitzond dat bepaalde gebieden beïnvloedt. Ze waren in staat om vast te stellen dat je een gedragsverandering kan veroorzaken.
Een van de projecten werd het Phoenix Project genoemd, welke te maken had met Vietnam veteranen. We hadden een chip, die de ‘Rambo chip’ werd genoemd. Deze chip kon feitelijk extra adrenaline laten vloeien.
Er zitten 250.000 componenten in de microchip, inclusief een kleine lithium batterij. Ik bestreed het gebruik van een lithium batterij, maar NASA deed een heleboel met lithium op dat moment en het was succesvol. Ik had gesproken met een dokter in het Boston Medical Center over wat die concentratie lithium in het lichaam zou doen als de chip defect zou raken. Hij zei dat je een ernstige zweer zou krijgen.
Terwijl de ontwikkeling vorderde, verliet ik het project en kwam verscheidene keren terug als adviseur. Ik werd in vele bijeenkomsten gebruikt als een getuige expert met betrekking tot het nut van de microchip. Ik was in een bijeenkomst, waar er gediscussieerd werd: ‘Hoe kan je een volk controleren als je ze niet kunt identificeren?’ Mensen zoals Henry Kissinger en mensen van de CIA waren bij deze bijeenkomsten aanwezig.
Terwijl wij deze microchip ontwikkelden, terwijl de identificatie chip het brandpunt werd, waren er verschillende dingen gewenst. Men wilde een naam en een foto van je gezicht, Social Security Number (Amerikaans fiscaalnummer) met de internationale cijfers erop, vingerafdruk, lichamelijke kenmerken, familiestamboom, adres, beroep, gegevens over de inkomstenbelasting en crimineel verleden.
Ik ben in 17 ‘One World’ bijeenkomsten geweest waar dit gediscussieerd is, bijeenkomsten in Brussel, Luxemburg… het aan elkaar knopen van ‘s werelds financiën.
Er liggen op dit moment wetten bij het Amerikaanse Congres, die hen toestaan een chip na de geboorte van je kind te injecteren voor identificatie doeleinden. De president van de Verenigde Staten heeft, onder de ‘Emigration Control Act of 1986’, Section 100, de autoriteit om te oordelen welk type identificatie hij nodig acht, of het nu een onzichtbare tatoeage betreft of een elektronisch apparaatje onder de huid!
Dus ik denk dat u naar de feiten moet kijken, mensen: dit komt niet als een grote schok. De weg is al van te voren geplaveid!”
Dr. Carl W. Sanders (February 6, 1935 ~ January 3, 2016)
Bronnen:
https://eindtijdbode.wordpress.com/2012/08/06/de-microchip-en-het-merkteken-van-het-beest/
