Droom: Pandemie, NASA, leger, gedwongen vaccinatie, staat Washington

Gedetailleerde en waarschuwende droom over mensen van NASA op straat, superpolitie, laagvliegende helikopters, groepen mensen die steun zoeken bij elkaar, een onbekende epidemie of pandemie met blaren, voedseltekorten, dreigend gevaar van elektriciteitsuitval, gedwongen vaccinaties en evacuatie.

 

Droom ontvangen in 2016

Het begon zo…

Ik was in mijn eigen buurt, waar ik ben opgegroeid. Ik heb veel dromen die thuis in New York plaatsvinden, waar ik vroeger woonde. Dus ik denk niet dat het betekent dat deze dingen plaats zullen vinden in mijn ouderlijk huis. Het is slechts symbolisch voor thuis, want dat was mijn thuis voor mij, toen ik opgroeide…

Ik ben in mijn oude buurt, met mijn man en mijn kinderen.

We lopen in de straat vlakbij het huis, waarin ik ben opgegroeid. En ik zie NASA, in hun mooie, sprankelende, glanzende rood, wit en blauwe outfits, met hun sterren en alles erop en eraan, en een Space Shuttle, die daar gewoon op straat staat. Al deze mensen van NASA, misschien waren het er 20, staan daar allemaal gewoon glimlachend in de buurt van deze Space Shuttle.

Plotseling vliegt een enorme horde helikopters over onze hoofden…

Het waren er waarschijnlijk 15; ze vlogen heel laag. We vroegen de mensen van NASA: “Is dit normaal?” En ze lieten ons weten, “Oh ja, absoluut, absoluut!” Ze probeerden ons te kalmeren door te zeggen, dat dit allemaal normaal was. Dus we gaan terug naar huis.

Ik dacht aan de noodzaak om samen te komen met onze familieleden en met allen, die in dezelfde plaats wonen.

Want ik wist dat er ‘erge dingen gebeuren. We moeten samenkomen met onze mensen, om te praten over waar wij zouden moeten zijn, wanneer dingen echt uit de hand gaan lopen’. Dit was het gevoel dat ik in deze droom kreeg, en dat waren de gedachten, die door mijn hoofd gingen. De mensen bleven vervolgens naar mijn deur komen, en vroegen of ze mochten blijven, alsof het een hotel was of iets dergelijks. En we hielden hen binnenshuis op de een of andere manier.

Toen flitste het door me heen, om naar het huis van een vriendin te gaan.

Dit huis was vol met zieke mensen, en het was er ook donker. En ik ga deze ene kamer binnen, waar mijn vriendin is… Ze blijkt bedekt te zijn met blaren als waterpokken. Ze raakt mijn gezicht aan. En de eerste keer dat ze dat probeerde, deinsde ik terug. Toen probeerde ze het opnieuw, en ze raakt mijn voorhoofd aan… Ik raakte in paniek en rende de kamer uit! Toen ging ik een andere kamer binnen, en was omringd door al die zieke mensen daar. Ze zaten voorovergebogen, en ze hoestten, kokhalsden… omdat ze ziek waren.

Toen flitste ik naar een andere scène…

Want nu was ik in een kamer, zoals misschien… heb je dat ding dat draait ooit in Canada gezien? Het lijkt op een toren, en je kunt erin zitten. Het heeft ramen, en je kunt de hele stad overzien als je naar buiten kijkt. Ik denk dat het misschien in Toronto of Ontario ligt. Ik ken Canada niet zo goed. Naar welke stad ik ook keek, ik kon zien dat ze nog steeds verlicht waren. Dit was voor mij een teken, dat de dingen nog niet helemaal plat lagen of uitgeschakeld waren. Er was dus nog steeds stroom, elektriciteit. Daarna zag ik de stad ’s nachts, verlicht, en toen was het dag…

Overdag zag ik een drive-in, en bij deze drive-in stonden al deze mensen in een rij.

Het was een chaotische rij. Ik zag het van een afstand, maar het was een dikke rij. En dan weet je dat dit niet een rij van één persoon dik was. Deze rij was enorm en erg lang. Je kon zien dat er een soort van woordenwisseling was, en hectiek en gekte gaande was voorin deze rij. Ik denk aan een voedselvoorziening, en dat deze mensen daar in de rij stonden ​​om voedselvoorraden te krijgen. Daarom gedroegen ze zich zo gek, en daarom was de rij zo lang.
Om half vier werd ik wakker. Mijn man komt meestal ’s nachts thuis, want hij is taxichauffeur in de weekends, en donderdags tot en met zondags komt hij meestal om half vier of vier uur thuis. Die nacht kwam hij rond vier uur thuis. Daarna ging ik weer slapen, en de droom begint weer…

Dit keer was ik in mijn huis…

We zijn nu samen met een groep mensen, waarmee we verenigd zijn. We hebben wat tijd doorgebracht met deze mensen, tijd met hen samengebracht, en we steunen elkaar, zijn er voor elkaar, zoals je zou moeten doen in dit scenario, als je weet dat je de overheid niet kunt vertrouwen. Enkelen van de jongens stonden op het punt ons huis te verlaten, mogelijk om de stad in te gaan. Ik herinner me dat ik tegen een van hen zei, want hij was een van onze belangrijkste jongens: “Kom alsjeblieft terug”. Weet je, want ik was bang dat hij na zijn vertrek niet meer terug zou komen, omdat het buiten niet veilig was daar. Maar toen dacht ik aan de zon, die mijn huis binnen scheen, en dat we nog steeds stroom hadden. En ik dacht, ‘De dingen zijn nog niet zo erg als ze zullen worden’. Echter, de mensen zullen denken dat het oké is, en dat het goed komt. Maar het wordt juist erger!

Het volgende dat ik me herinner, is deze krijgsmacht van superpolitie.

Deze mensen zijn gek! En ik herinner me dat ze probeerden om mijn kinderen te vaccineren. Ik vertrouw deze vaccinaties niet! Het kan me niet schelen wat iemand over mij denkt daarin, maar ik zal mijn familie daar niet aan onderwerpen.

Er was een deel in de droom, waarin we over de weg reden, en ze zaten achter ons aan.

Ik slaagde erin om deze mensen van de weg af te rijden en hun voertuig te vernielen, om mijn familie te beschermen. Maar uiteindelijk injecteerden ze mij met een van de injecties. Ik ging uit mijn dak! Het was een injectie in mijn dij; ik weet niet of dat belangrijk is, maar het was in mijn dij. En toen ik ging kijken onder de stof van mijn kleding, was er een vlekje bloed, omdat ik zag dat ze me inderdaad hadden geïnjecteerd. En het was onduidelijk of ze dat ook hadden gedaan met mijn kinderen. Maar het ging hier over gedwongen vaccinatie!

Het laatste in de droom was, dat we weer terug waren bij onze groep.

We konden echter Facebook niet aan de praat krijgen. Social media zou niet meer werken; er was geen manier om contact te maken met andere mensen, en te zien wat er werkelijk aan de hand is! Want het nieuws meldt uiteraard deze dingen niet, weet je, als de dingen echt erg worden. Het nieuws zal ons niet helpen! En daarom is social media de enige manier om echt contact te maken met mensen in zo’n soort crisis, om te weten te komen wat er werkelijk aan de hand is. De media brengt dit soort nieuws niet, maar social media wel! Dus Facebook was afgesloten; ik kon niet in Facebook komen.

Toen herinnerde ik mij de jongen, die ik zei om alsjeblieft terug te komen.

Hij zei, “We moeten naar Washington gaan; het is daar veilig”, de staat Washington. Ik wist dat het de staat Washington was. Want ik zag de kaart in mijn geest toen hij dat zei, en herinnerde mij eerdere dromen, die ik heb gehad over naar het westen gaan. En hij zei het een paar keer.

Ons plan was om schoolbussen naar Washington te nemen, uit veiligheid.

Nu weet ik niet wat dit allemaal betekent. En er zijn heel veel facetten in deze droom. Maar de droom begon weer direct op het punt waar ik gebleven was, nadat ik ongeveer 45 minuten wakker was geweest. Dus ik weet dat deze droom belangrijk is, en dat ik de video online moet krijgen…

Chelsea Rebecca

 

Bron:

https://www.youtube.com/watch?v=ge5TrL5yMwQ

You may also like