In 2015 heeft Eleyna Matthews een herinnering, waarbij informatie naar boven komt…. “Uiteindelijk zijn we gaan experimenteren met glasvezel en frequenties, en met biologische organismen, die we vooraf hadden voorzien van kleine chips. Naarmate de vezels en chips steeds kleiner werden, begonnen we ze in dieren, vogels en insecten te laden. Toen realiseerden we ons dat we de mogelijkheid hadden om volledige controle op afstand uit te oefenen over elke persoon, elk dier, elke vis, elk insect – zelfs het weer, door gebruik te maken van nanovezels en golfvormen.”
Eindtijdnieuws.com
6 september 2025
De waarheid is dat ze bezig zijn met het creëren van levensvormen, om alle schepselen van God te vervangen.
Nano-Terrestrische Invasie Deel 1
Dit is het begin van een tweedelige serie over de ‘Nano-terrestrische’ invasie.
Eleyna Matthews: Nano-terrestrials zijn subatomaire wezens [kleiner dan een atoom], die zich koloniseren in menselijk vlees. Net als hun grotere tegenhangers voeden ze zich met ons. Hun agenda is om ons te vervangen, één stamcel tegelijk.
Hieronder volgt een van de eerste herinneringen aan dit gruwelijke kwaad, dat in mijn lichaam is geïmplanteerd.
Ik kreeg hulp bij deze herinnering van een alter ego, genaamd Julie. [In 2015 was Eleyna nog niet geheel geïntegreerd/genezen.]
Julie is mijn interne medicus; haar achtergrond is ronduit buitengewoon. Haar expertise komt voort uit tientallen jaren ervaring in hightech medische faciliteiten, waar zij zorg droeg voor klonen en hybriden. Ze is een van mijn beschermers, en heeft zich meerdere malen aan mij bewezen. Ze heeft een paar jaar geleden zelfs mijn leven gered.
Wat ik je ga vertellen is echt, beangstigend echt….
Hoewel deze post misschien beschouwd kan worden als iets uit een sciencefictionfilm, moet je niet vergeten dat Hollywood de CIA is. Het zijn allemaal occulte gekken, monsters, moordenaars en dieven. Ze ademen; ze liegen. Ze zijn zo goed in liegen, dat ze zelfs kunnen liegen door de waarheid te vertellen.
Hun ‘wetenschap’ is onze ‘fictie’!
Zie het woord ‘sciencefiction’ als neurolinguïstisch programmeren. Hoe kun je nu wetenschap en fictie in hetzelfde woord hebben, en niet weten dat ze zojuist een oxymoron [stijlfiguur waarbij twee woorden met een tegengestelde betekenis met elkaar worden verbonden] in het gangbare Engels hebben gesmokkeld? (Een beetje zoals McDonalds en Food!) Nogmaals, ze vertellen je wat ze doen! Hun ‘wetenschap’ is onze ‘fictie’.
En ondertussen?
Ze hebben ons, het evenbeeld van God, veranderd in een levend laboratorium voor wrede complotten, plannen en agenda’s.
We moeten Hollywood programmering van ons afwerpen!
Ze fictionaliseren de waarheid, en noemen het een film. In de volgende post zal ik films opsommen, waarin ze ons precies hebben verteld wat ze doen. Aangezien dit allemaal handlangers van Satan zijn, zou niets ons moeten verbazen.
31 juli 2015 Een herinnering die naar boven komt
Ik lijd vreselijk. Ik ben meer dan ellendig; ik word gemarteld. Mijn lichaam staat letterlijk in brand, mijn hoofd voelt alsof het wil ontploffen, terwijl ik probeer te ademen tijdens een vreselijke paniekaanval. Ik wil een sigaret, maar ik rook niet. Mijn tanden doen pijn. Het voelt alsof iemand letterlijk de huid en het haar van mijn hoofdhuid afpelt.
Ik merk dat ik nu in co-bewustzijn ben met een alter ego, genaamd Julie.
Julie praat tegen me; ik hoor haar van binnen.
Haar stem lijkt een beetje op de mijne, maar de toon is anders. Ze heeft veel meer zelfvertrouwen dan ik. Ze is een stoere dame. Haar spraakpatronen zijn van haarzelf, niet van mij. Om nog maar te zwijgen van haar medische kennis, die ver boven mijn niveau ligt.
Julie legt uit dat dit een herinnering is, die naar boven probeert te komen.
Ze zegt dat wanneer het pijn begint te doen, en mijn geest begint te kletsen/treuren/in paniek te raken, dit het moment is waarop informatie naar boven moet of probeert te komen.
Ze zegt me nogmaals: vecht er niet tegen. Ontspan, het komt vanzelf.
(Dat kun jij makkelijk zeggen, Julie. Ik wil gewoon dat het ophoudt.)
Ik begin het te begrijpen. Wanneer het hoofd pijn doet en het lichaam schreeuwt, de emoties brullen, is het als weeën voor delen [DIS] en hun herinneringen.
Ik heb het geprobeerd. Echt waar. Ik kan hier niet tegen!
Toen viel ik in slaap….
Ik dacht dat ik droomde. Terwijl ik daar lag, zag ik een donkerharige man – knap maar arrogant, gekleed in een zwart bomberjack en een kaki broek met een V op de zak. Op de rug zat een soort insigne.
Ik heb deze man eerder gezien en dat is geen goed teken.
Een van die keren (2014) had hij een pistool. Hij zei dat ik ‘die verd*mde deur moest openen’, of hij zou mijn hoofd eraf schieten. Mijn programmering opende de deur (open nooit de deur!), en toen gooide hij me op de grond, en sloeg me in de boeien. Er waren een paar vrouwen bij hem. Ze sleepten me het huis uit naar een leegstaand huis in de buurt, waarna ze een half dozijn injectienaalden in mijn onderrug staken. Van de andere gebeurtenis herinner ik me niet veel meer, behalve het uniform.
Ik was nogal verbaasd en vroeg hem hoe hij heette.
“Ik heet Phillip”, zei hij. Hij was niet blij.
Ik weet niet of ik boos of bang moet zijn, gezien de laatste keer dat ik hem zag. Ik vraag hem wat zijn baan is. Hij keek nerveus om zich heen, en antwoordde toen met gedempte stem:
“Ik ben het hoofd van de BBC – Biologically Based Computing Department,”
“Oké, waar is dat?” vroeg ik
“Ik werk op verschillende plaatsen – jouw maan, Dulce, Mars – het hangt ervan af.”
“Wat doe je daar?”
“Ik ben de hoofdontwikkelaar van het bio-api-framework.” [BioAPI: Biometric Application Programming Interface]
“Tuurlijk,” dacht ik – de meeste idioten denken dat ze ergens hoofd van zijn. Ik mag deze vent niet, ik snap niet waarom hij hier überhaupt is.
“Wat betekent dat?”
Hij keek nogal geïrriteerd, voordat hij uitblies: “Biological Application Interface.”
Toen – alsof hij tegen een kind praatte – zei hij langzaam: “Het framework is de omgeving voor de software. Ik werk ook aan verschillende architecturen en software. Kan ik nu gaan?”
Het beeld begint te vervagen….
Ik voel me geblokkeerd. Ik weet niet of het komt doordat ik deze man weer zie of wat dan ook, maar het beeld begint te vervagen.
Plotseling gaat Julie naast me zitten. Hij mag haar niet. Ik voel ook zijn angst, maar waarvoor?
“Ga door, begin bij het begin”, eist Julie.
“Okay! Ik begon met het bouwen van eenvoudige computers – netwerken van anorganische materialen – glas, kristallen, enz. We creëerden reeksen informatie om dimensies met elkaar te verbinden.” [Weet u nu waar AI vandaan komt?]
Mijn hoofd tolt – ik ken dit ergens van – maar ik heb geen idee waarom. Hij gaat verder.
De ‘Cloud’
“Jullie aarde-versie hiervan is wat jullie Cloud computing noemen. Ons werd verteld dat dit was om interplanetaire communicatie te ontwikkelen.”
“Ja, tuurlijk,” mompelt Julie sarcastisch.
“Ik was echt goed in mijn werk. Ik heb me zelfs in minder dan twee jaar opgewerkt tot supervisor. Ik had veel expertise op het gebied van glasvezel. Ik heb zelfs met NASA samengewerkt aan een aantal van hun projecten.”
Nu was het mijn beurt om sarcastisch te zijn: “Wie had dat gedacht, wat een verassing.” Hij gaat verder:
Glasvezel en frequenties, en bacteriën, virussen, schimmels, zwammen en stamcellen met chips
“Uiteindelijk zijn we gaan experimenteren met glasvezel en frequenties, en met biologische organismen, die we vooraf hadden voorzien van kleine chips.”
Ik onderbreek hem: “Wat voor soort biologische organismen?”
“We hebben veel dingen geprobeerd: bacteriën, virussen, schimmels, zwammen…”
“Oh… en laten we stamcellen niet vergeten!” roept Julie.
Phillip knikt alsof hij tuintips voor beginners bespreekt. “Precies! Hoe dan ook, we ontdekten dat we enorme hoeveelheden informatie konden opslaan – en niet alleen dat – we konden deze vervolgens splitsen in DNA-pakketten. Ruimte was toen geen probleem meer. Dit was ongelooflijk! Informatie verzonden vanaf de maan, ontvangen op Mars…. onmiddellijk.
Ik vraag me af of hij enig idee heeft wat voor een egoïstische kl**tzak hij is.
Nanovezels en golfvormen
“Naarmate de vezels en chips steeds kleiner werden, begonnen we ze in dieren, vogels en insecten te laden. Toen realiseerden we ons dat we de mogelijkheid hadden om volledige controle op afstand uit te oefenen over elke persoon, elk dier, elke vis, elk insect – zelfs het weer, door gebruik te maken van nanovezels en golfvormen. Het is gewoon een kwestie van splitsen, versnipperen, versleutelen en uitrollen. Dit is de definitieve grens, en een hele nieuwe wereld vol mogelijkheden! We hebben je wereld verlicht, schatje!”
Dit is natuurlijk niet de hele waarheid, dat is het nooit!
De waarheid is dat ze bezig zijn met het creëren van levensvormen, om alle schepselen van God te vervangen. Hoe dan ook….
Ik kijk naar Julie…. en naar de storm, die zich op haar gezicht samenpakt.
“De vezels bevatten (nano)componenten, die zelfreplicerende nano-implantaten construeren en installeren. Maar dat is nog maar het begin. Uiteindelijk raakte nanotechnologie verouderd, en brachten ze me over naar reanimatie. In Dulce bewaren ze de codering van alle soorten levensvormen: alles van geest, ziel en DNA.”
Julie onderbreekt hem en wil dat hij over de implantaten praat.
Hij verdween.
Mijn hoofd bonkt. Ik moet dit even laten bezinken. Ongeveer een uur later ging ik weer liggen en viel ik weer in slaap.
Het eerste wat ik ‘zag’ [in mijn naar boven gekomen herinnering] was Julie!
Ze had Phillip aan een stoel vastgebonden; ze is woedend!
“Praat,” zegt ze, “of ik doe je pijn!”
Ik probeerde niet te lachen.
En ik vroeg me af hoe Julie hem te pakken had gekregen.
“Onze GOD is groter dan die van hem!” Dan herinner ik me dat ze mijn gedachten kan horen.
“Praat nu, kleine kl**tzak, vertel haar wat je haar hebt aangedaan!”
Phillip zag er ziek uit. Hij was zelfs zo wit als een spook. Hij jammert: “Ik heb niets gedaan.”
“Jawel. Dat heb je wel gedaan,” zegt Julie nuchter.
“Ja, maar ik heb niet alles gedaan, ik zweer het!”
“Julie, wie is deze man?” vraag ik verbaasd.
“Vertel het haar!”
Phillip hijgt, duidelijk in pijn.
“Phillip,” vraag ik, “waar kom je vandaan? Ben je een demon?”
Als hij niet antwoordt, pakt Julie een waterpistool vol levend water, en schiet dat op hem af. Ze vertelt hem dat het het bloed van Jezus is.
“Nee, ik ben geen demon…. Auwww, stop daarmee. Dat doet verd*mme pijn!”
“Praat!” zegt Julie.
“Ik ben een mozaïek…. een mozaïekhybride.
“Heb je een lichaam?” vraag ik.
“Ik kan leven in een kloon, in een lichaam of buiten het lichaam. Ik kan overal leven, in alles,” zegt hij.
Dat klinkt helemaal niet goed.
“En wie ben je precies voor Eleyna?” onderbreekt Julie hem.
Phillip kijkt me aan. “Ik ben een deel van haar, maar ook weer niet, of is zij een deel van mij – het is een raadsel, nietwaar?”
Mijn hart zakt in mijn schoenen…. Ik kijk naar Julie.
“Ga door, freak!” eist Julie.
“Mijn anima is een mozaïek – ik ben opgebouwd uit vele delen – ik ben als een fractal/fractaal].”
“Wat in Godsnaam?” vraag ik.
“Ik ben een complex, maar steeds nuttiger wordend veelzijdig geheel van vele delen.”
Hij staart ons woest aan. “Zoek dat maar uit, domme trut.”
Deze man is duidelijk niet te beroerd om tegen ons te liegen.
Maar beschikken ze nu over de technologie om menselijke geesten te veranderen in demonen? Als ze zich gedragen als demonen, kunnen ze toch ook als zodanig worden behandeld?
Alles is onderworpen aan Jezus Christus – en dat blijkt duidelijk uit de dialoog.
Er is meer, veel meer. Ik ben van plan om dit in de volgende post voor jullie op een rijtje te zetten.
Tot gauw. God zegene jullie.
Eleyna Matthews
Zie ook:
Bron:
