Laat je bemoedigen en inspireren door deze op de Bijbel gebaseerde preek van Derek Prince: Beslissing en geen emotie. Transcriptie headlines.
Eindtijdnieuws.com
21 december 2024
Hier volgen enkele headlines, genomen uit een nog radicale preek van Derek Prince in de periode, dat hij ongeveer 26 jaar getrouwd was met zijn vrouw Lydia (die ouder was dan hij). Zo’n 4 jaar later overleed zij.
Headlines transcript:
Mijn ervaring is dat veel oprechte Christenen datgene wat eigenlijk in het domein van de beslissing thuishoort, hebben gedegradeerd naar het domein van de emotie. Als gevolg daarvan zijn ze min of meer slaven van gevoelens, omstandigheden en situaties, verlangend om te doen wat goed is, maar nooit in staat om boven de dingen uit te stijgen, die hen lijken te belagen en hen vasthouden. Een belangrijke factor om deze situatie te veranderen, is het nemen van de juiste beslissing!
De menselijke persoonlijkheid: geest, ziel en lichaam
Nu geloof ik dat het hoogste element in de mens in zekere zin de geest is. Ik geloof dat de geest de Godbewuste weg van de mens is. Ik geloof dat de geest van de mens God direct kan kennen, als je wilt, door intuïtie. Het maakt me niet uit welk woord je gebruikt. En dat terwijl de ziel theorieën en theologie en doctrine heeft, het de geest is die openbaring heeft en God kent.
Het is niet de ziel die met de Heer verbonden is.
Ik geloof dat het volkomen onjuist zou zijn om het woord ziel te vervangen door geest, en te zeggen dat wie met de Heer verbonden is, één ziel is. Het is niet de ziel die met de Heer verbonden is, het is de geest. Welk mens kent de dingen van een mens, zegt de geest van de mens die in hem is. Er zijn dingen in mij waar mijn ziel niets van weet. Mijn geest erkent ze niet, maar ze zijn echt en ze zijn er.
En dat is een (ander) kenmerk van de doop in de Heilige Geest: als je de doop ontvangt, word je je bewust van dingen in je, die aandacht nodig hebben, en waarvan je verstand niet eens erkent dat ze er zijn.
Veel mensen dragen met zich mee wat de Bijbel een gewonde geest noemt.
Misschien is er in hun kindertijd of in het verleden iets gebeurd, dat een diepe wond in hun geest heeft achtergelaten. De geest sloot het af en weigerde het te erkennen, wilde niet eens het bestaan ervan erkennen. En toch, wanneer iemand gedoopt wordt in de Heilige Geest zul je vaak zien dat de geest vrijkomt, dat de persoon begint te snikken en te huilen, zonder enige intellectuele reden waarom hij zou moeten snikken.
De geest is eindelijk in staat zichzelf uit te drukken….
tot God te roepen en zich te bevrijden van de druk, die hem zo lang heeft overheerst. Maar hoewel de geest van de mens in zekere zin, vooral door de wedergeboorte en de doop, het deel is dat God kent, en in zekere zin weet wat er gedaan moet worden, is het de ziel, die de beslissingen neemt. Zo begrijp ik het. In zekere zin is het waar om te zeggen dat de ziel gered is, omdat redding een beslissing vereist.
Hier hebben we Davids geest, die zijn ziel vertelt wat zijn ziel zou moeten doen:
“Zegen de Heer, o mijn ziel!” Davids geest wist wat er gedaan moest worden, maar het kon niet gedaan worden, totdat Davids ziel met zijn geest meewerkte en op deze uitdaging reageerde. “Zegen de Heer, o mijn ziel, en alles wat in mij is, zegen Zijn heilige naam. Zegen de Heer, o mijn ziel, en vergeet al Zijn weldaden niet.”
Ik ga kort de voordelen opnoemen, waarvoor we worden gewaarschuwd om ze niet te vergeten. Veel Christenen genieten niet van deze voordelen, omdat ze deze niet onthouden hebben. Er zijn zes specifieke voordelen van God, die in de volgende drie verzen worden opgesomd:
Psalm 103:3-5 – De zes opeenvolgende voordelen
Hij vergeeft al mijn [of jouw] zonden [ongerechtigheid] en geneest al mijn [of jouw] ziekten [kwalen]. Hij redt [verlost] mijn [of jouw] leven van het graf [put] en vult [of kroont] mij [of jou] met liefde [trouw] en barmhartigheid [mededogen]. Hij verzadigt mij [of jou] met goede dingen [zolang je leeft] en maakt mij weer jong [vernieuwt je jeugd], zoals de adelaar.
God vergeeft al onze ongerechtigheden, Hij geneest al onze ziekten, Hij verlost ons leven van de ondergang, Hij kroont ons met goedertierenheid en tedere barmhartigheden, Hij verzadigt onze mond met goede dingen, en het zesde voordeel, onze jeugd wordt vernieuwd als die van een arend.
Ouderdom hoeft geen tijd van mislukking, ellende en ziekte te zijn!
Ik geloof dat er een heel nauw verband is tussen je mond [en gedachten] vullen met goede dingen, en je jeugd vernieuwen als die van een arend! Ik ben er persoonlijk van overtuigd, dat het niet de wil van God is dat Gods volk oud wordt, zoals de wereld oud wordt. Ik bedoel niet dat de ouderdom geen verandering teweeg zal brengen. Maar ouderdom hoeft geen tijd van mislukking, ellende en ziekte te zijn.
Dit werd me heel duidelijk toen mijn moeder ziek werd….
en in een ziekenhuis in Taunton lag, en ik haar daar zo’n vier jaar lang af en toe bezocht tot ze stierf. Ze lag op een afdeling voor oude mensen, en er waren daar ongeveer vier of vijf of zes andere oudere dames. En het was altijd een last voor mij om haar te bezoeken. Als ik om me heen keek, was de een blind, de ander doof, weer een ander simpel [had Alzheimer], en weer een ander had artritis. Mijn moeder had een aandoening, die haar geheugen en haar spraakvermogen aantastte, enzovoort. En ik zei tegen mezelf: “God, moet het echt zo gaan? Is dat het einde?” En God zei heel duidelijk tegen mij:
“Dit is niet de manier waarop Mijn volk hoeft te eindigen”.
Het is heel moeilijk om een gelovige in de Bijbel te vinden, die ziek stierf. Je kunt ze wel vinden; een van de meest verrassende was de profeet Elisa. Er staat zeker in de Bijbel dat Elisa ziek stierf. En vreemd genoeg was er zelfs zoveel kracht in zijn botten, dat, toen ze een man in hetzelfde graf begroeven, de man weer tot leven kwam. Het lijkt een paradox, maar het is zo. Ik kan me zo gauw geen andere gelovige in de Bijbel herinneren, die ziek stierf. Ik zeg niet dat er geen zijn, maar het zijn er zo weinig dat het een intellectuele inspanning is om ze te vinden.
Ik wil dit getuigenis geven voor het geval je het nog niet gehoord hebt….
In 1963 was ik voorganger van een kerk in Minneapolis. Een van mijn taken was het bezoeken van de zieken en gevangenen, iets waar ik nooit van genoten heb, moet ik bekennen. En één van de mannen die ik moest bezoeken, was een terminale kankerpatiënt in een ziekenhuis in Minneapolis. Ik bezocht hem één of twee keer per week, niet om voor zijn genezing te bidden, maar gewoon om hem te bemoedigen, en hem op de Heer te laten vertrouwen tot het einde kwam.
Op een dag belde het ziekenhuis mij op en zei:
“Als je meneer Zo en Zo wilt zien, kun je beter vandaag nog komen. We hebben de familie ingelicht. We geloven dat het einde nabij is. Dus ging ik naar deze man toe, met de bedoeling om afscheid van hem te nemen, en te zeggen: “Ik zie je in de volgende wereld”. Toen ik daar aankwam en naast het bed ging zitten, voelde ik op de een of andere manier niet dat dit de leiding van de Heer was.
Ik wist niet wat ik moest doen, dus ik zei: “Zal ik je de Schrift voorlezen?”
Hij zei Ja, dus ik opende Psalm 103, en las de eerste vijf verzen. Hij zei: “Dat is goed. Lees het nog eens”. Dus las ik het nog een keer. Ik zei: “Wil je dat ik het nog een keer voorlees?” Hij zei Ja. Ik las het drie keer, en toen zei ik: “Wil je ernaar kunnen kijken, terwijl ik het lees?” Dus legde ik de Bijbel voor zijn ogen, zodat hij hem kon zien. Ik las het nog een keer, en zei: “Zou je het samen met mij willen lezen?” Dat deed hij. Toen zei ik tegen hem: “Luister, waarom maken we hier niet een kleine verandering? En daar waar staat ‘uw ongerechtigheden, uw ziekten’, laten we zeggen ‘mijn ongerechtigheden en mijn ziekten’”. En zo lazen we het. We hebben die woorden wel zeven of acht keer gelezen!
Aan het einde daarvan had ik op de een of andere manier niet het gevoel dat ik een gebed van afscheid kon bidden…. ‘tot ziens in de volgende wereld’. Ik bedoel, ik verwachtte niets anders dan de dood, maar ik zei, “Welterusten en God zegene je”. Dat was alles.
Later hoorde ik wat er was gebeurd….
Die man had al maanden geen vast voedsel meer gegeten! De volgende ochtend brachten ze het ziekenhuisontbijt, en hij at het allemaal op. Halverwege de ochtend had hij zo’n honger, dat hij zijn vrouw belde, en zei: “Ze geven me niet goed te eten in dit ziekenhuis. Ik wil gebarbecuede spareribs, zoals jij ze klaarmaakt. Maak ze en breng ze hier”. En dat deed ze. En om het verhaal kort te maken….
Vóór het einde van de week was hij uit het ziekenhuis.
Er schuilt dus een enorme kracht in het niet vergeten van de weldaden van de Heer! Ik kan niet zeggen dat het aan mijn geloof lag, want dat lag het niet. Maar ik geloof deze woorden.
Er zijn bepaalde dingen, die God van ons verlangt
Nu komen we op dit punt, waar we ontdekken dat er bepaalde dingen zijn, die God van ons verlangt. En in de eerste plaats is het de geest, die deze dingen vasthoudt en ze realiseert. Paulus zei: “De natuurlijke mens ontvangt de dingen van de geest van God niet”. Het Griekse woord voor natuurlijk is ziels. De zielsmens ontvangt de dingen van de geest van God niet, maar wie geestelijk is, onderscheidt alle dingen.
Zielsmens versus de geestelijke mens
Het geestelijke is in staat om de wil en de gezindheid van God te begrijpen. De ziel begrijpt het niet, maar moet het ontvangen via het geestelijke. Het geestelijke geeft het door aan de ziel, en de ziel moet de beslissing nemen. Dat wil zeggen, dat mijn persoonlijkheid onderling afhankelijk is. Dus komen we op deze plek, waar we uit het woord van God ontdekken, dat God van ons verlangt dat we bepaalde dingen doen. En als we in veel gevallen op de ziel of het verstand vertrouwen voor goedkeuring en bekrachtiging, zal die ontbreken. Wat we moeten doen is Gods waarheid begrijpen met de geest, en de ziel zover krijgen dat ze gehoorzaamt. Dat is het punt waar de overwinning komt.
De meeste Christenen overgeleverd aan dat wat hen omringt
Nu heb ik hier vijf dingen opgesomd, die op het gebied van beslissingen liggen, niet op het gebied van emotie. Maar de meeste Christenen hebben ze gedegradeerd tot het domein van emoties. Als gevolg daarvan spartelen ze rond, en zijn ze als een kwal, die in het water drijft. Ze zijn niet in staat om hun richting te bepalen. Ze zijn gewoon overgeleverd aan dat wat hen omringt.
Het eerste waar ik het over wil hebben, is bekering.
Een van de meest verwaarloosde aspecten van de Christelijke leer vandaag de dag is bekering! Het Griekse woord voor bekeren, dat regelmatig gebruikt wordt in het Nieuwe Testament, zou normaal vertaald worden met ‘van gedachten veranderen’. Bekering is een verandering van gedachten. Het is een beslissing, geen emotie! Veel, heel veel mensen verwarren emotie met bekering.
Ik kan je bijna garanderen….
dat ik de meeste pinksterkerken kan binnengaan en een bepaalde boodschap kan verkondigen, en dat ik twintig procent van de mensen voor het altaar kan laten staan en een klein traantje kan laten wegpinken. Maar in de meeste gevallen zouden hun levens niet veranderen! En als ik zes maanden later terug zou gaan, om een soortgelijke boodschap te verkondigen, dan zouden het dezelfde mensen zijn, die voor het altaar staan en gewoon weer tien minuten huilen. Dit is niet om te bekritiseren, het is gewoon om erop te wijzen. Ik raakte zelfs zo gedesillusioneerd door dit soort reacties op mijn prediking, dat ik er helemaal mee stopte, omdat ik niet tevreden was met de resultaten.
Nu wordt bekering [soms] verward met andere dingen.
Bijvoorbeeld, Handelingen 2:38: ‘Bekeer u en laat u dopen’ wordt verward met ‘Doe boete en laat u dopen’. Dit is niet juist! Bekering is niet het doorlopen van een ritueel, of een proces, dat door de kerk, of welke groep dan ook, wordt opgedragen.
Bekering is een innerlijke persoonlijke beslissing van de wil.
De aard van de beslissing is deze: elke persoon, die niet in lijn is met de wil van God, niet onderworpen aan God, niet in harmonie met God, moet zich bekeren. En bekering bestaat hieruit: in principe stop je met wat je aan het doen bent en waar je naartoe gaat. Je draait je om, je kijkt God aan, en je onderwerpt je aan God. Dat is bekering. Het is niet het hele proces. Het is geen vervanging voor geloof. Maar geloof zonder bekering is zelfbedrog! Als er iets is waar het Nieuwe Testament de nadruk op legt, dan is het wel dit: als we op wat voor manier dan ook zijn afgedwaald van Gods wil, Gods zegen, van die relatie van harmonie met God, en met Zijn wil en doel voor ons leven, dan moeten we, als we weer in harmonie met God willen komen, eerst één ding doen. En dat is ons bekeren.
Er is geen alternatief.
Er is geen andere manier.
Neem de prediking van Jezus, Markus 1:15. Het eerste directe gebod dat ooit van Zijn lippen kwam, was dit: “Bekeer je en geloof in het evangelie”. De gewijde boodschap is niet eerst vergeving. Eerst bekering en dan vergeving! En beide worden aangeboden in de naam van Jezus.
Op de Pinksterdag, toen de menigte bijeenkwam en de boodschap van Petrus hoorde, waren ze ervan overtuigd dat ze niet in een juiste relatie tot God stonden, dat hun levens niet in harmonie waren, dat ze rebellen waren. Ze zeiden: “Mannen en broeders, wat moeten we doen?” En Petrus antwoordde heel duidelijk en onmiddellijk: “Bekeer u en een ieder van u late zich dopen in de naam van Jezus Christus, tot vergeving van uw zonden, en gij zult de gave van de Heilige Geest ontvangen”.
Iemand die zich echt heeft bekeerd….
gaat niet in discussie met God (spreekt God niet tegen). Als je met God aan het redetwisten bent, dan is het bekering wat je nodig hebt.
Wees gevoelig voor de Heilige Geest!
Ik ben zelf steeds gevoeliger geworden voor het belang om te doen wat God van ons vraagt op het moment dat Hij dat van ons vraagt. Ik ben het christelijke leven in sommige opzichten gaan zien als een snelweg met gecontroleerde afritten. En zo nu en dan, als we de snelweg oprijden, komt de waarschuwing voor de volgende afslag. En die vertelt je waar de afslag is. En als je daar wilt komen, kun je maar beter langzamer rijden en klaar zijn om af te slaan. Want als je die afslag voorbij bent, is er geen weg meer terug. En ik ben ervan overtuigd dat veel problemen in het leven van Christenen te wijten zijn aan het feit dat ze de afslag zijn gepasseerd. Heel veel mensen genezen niet, omdat ze de afslag naar genezing gepasseerd zijn.
Ik wil niemand ontmoedigen of ongeloof aanpraten, maar:
Stel je niet voor dat je de afslag kunt passeren en op het bordje van de bestemming kunt komen, dat op die afslag staat. Met andere woorden, wees gevoelig voor de Heilige Geest. Als Hij aangeeft dat je iets moet doen, doe het dan ook! Het is heel, heel gevaarlijk om met de Geest van God te spelen. Ik weet uit eigen ervaring, – ik ben [nu] ongeveer dertig jaar Christen, en ik ben ongeveer vijfentwintig jaar fulltime werkzaam in de bediening – dat God me naar een bepaalde plek heeft gebracht. Ik geloof dat er geweldige dingen in het verschiet liggen voor het volk van God. Ik weet hoe lang God erover gedaan heeft om mij hier te krijgen. Ik weet hoe vaak ik er bijna niet doorheen kwam, en toch geloof ik dat alles wat ik heb meegemaakt slechts een voorbereiding is op wat voor mij ligt. En ik ben me ervan bewust dat ik door één onbezonnen daad, of vijf minuten dwaasheid, alles kan missen wat God voor mij heeft. En als dat iemand niet voorzichtig laat lopen, dan weet ik het ook niet meer. Dit is persoonlijk.
Ik ben vandaag de dag heel voorzichtig met mijn reacties op andere mensen.
Een probleem met predikers is eerlijk gezegd, dat ze hun gelijk willen halen. En er zijn momenten geweest dat ik zo in de verleiding kwam om op te staan en mezelf te verdedigen, en mijn doctrine [leer] te beargumenteren. Maar ik dank God dat Hij me in de meeste gevallen genade heeft gegeven om het niet te doen! Je kunt zo betrokken raken bij het bewijzen van je gelijk, dat je mist wat de Heilige Geest je probeert te zeggen. Wat mensen je te zeggen hebben, is niet zo belangrijk als wat de Geest van God je probeert te zeggen.
Ik sprak eens met een broeder….
Hij is heel serieus en opgewonden om te weten te komen wat de Heer voor hem in petto heeft. Ik zei: “Broeder, voor zover ik het begrijp, kan God niet tot je spreken zolang je geest zo druk en zo opgewonden is. Kom tot rust. Wees stil. God zal spreken”.
Het vergeven van andere mensen
Dit brengt me bij het volgende, wat een kwestie van beslissing is en niet van emotie. En dat is het vergeven van andere mensen. Eén van de grootste obstakels voor Gods zegen in je leven is het feit dat er mensen om je heen of in je verleden zijn, die je niet vergeven hebt. Er gaat nauwelijks een dag voorbij dat ik niet iemand ontmoet, wiens problemen veroorzaakt worden door onvergevingsgezindheid jegens anderen. Laat me je deze tekst uit Markus 11:25-26 geven. Jezus spreekt en zegt het volgende:
Als je bidt [staat te bidden], als je boos bent op [iets hebt tegen] iemand, vergeef hem dan, zodat je Vader in de hemel ook jouw zonden [overtredingen] zal vergeven. Maar als je andere mensen niet vergeeft, dan zal jouw Vader in de hemel jouw zonden [overtredingen] niet vergeven.
Dat sluit niets of niemand uit.
Vergeef als je iets tegen iemand verschuldigd bent. Waarom zegt Hij als je staat te bidden? Omdat als je bidt met onvergevingsgezindheid in je hart, het een barrière is voor God om je gebed te verhoren! Hij legt het heel zorgvuldig uit; dat is volkomen duidelijk. Wil jij dat God jou vergeeft? Dan moet je ook anderen vergeven. Als jij niet bereid bent om anderen te vergeven, vraag God dan ook niet om jou te vergeven.
Het gebed van de Heer drukt het op deze manier uit:
Ons wordt verteld om dagelijks te bidden: Vergeef ons onze schuld, zoals ook wij anderen hun schuld vergeven. Als we niet volledig vergeven, zijn wij niet volledig vergeven. En het is interessant om op te merken, dat het laatste verzoek in het gebed van de Heer een verzoek om bevrijding is:
Verlos ons van de boze
Verlos ons niet van het kwaad. Dat geloof ik niet, maar van de boze. Veel, heel veel mensen komen en zeggen: “Ik heb bevrijding nodig”. Maar de barrière is dat ze niet door de vorige zinnen zijn gegaan: Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij aan anderen hun schulden vergeven. Je bent geen kandidaat voor Gods bevrijding, wanneer je in je hart onvergevingsgezindheid, wrok, bitterheid of haat koestert tegen een andere persoon!
Het probleem met veel mensen is dat ze zeggen:
“Nou, broeder Prince, ik heb niet het gevoel dat ik kan vergeven”. Ik heb dit vaak gehoord. Mijn antwoord is: “Prijs de Heer, je hoeft het niet te voelen, je moet het willen. Het is geen gevoel, het is een beslissing!” Ik noem ‘t het verscheuren van de schuldbekentenis.
Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik met een goede vrouw heb gepraat….
“Heb je je man vergeven?” “Nou, ik weet dat hij er niets aan kon doen.” “Dat was niet wat ik je vroeg. Heb je je man vergeven?” “Nou, ik heb geen bitterheid tegen hem.” “Dat is niet wat ik je vroeg. Heb je je man vergeven?” “Nou, ik heb God gevraagd hem te vergeven.” Ik zeg, “God heeft je niet gevraagd om dat te doen. God zei dat je hem moest vergeven.” “Nou, hij heeft vijftien jaar van mijn leven verpest, mij met de kinderen achtergelaten, en is er met een andere vrouw vandoor gegaan.”
Weet je mijn antwoord daarop?
“Wil je dat hij de volgende vijftien jaar ook verpest? Blijf dan gewoon onvergevingsgezind, want dat zal het resultaat zijn.” Niet je man zal eronder lijden, maar jij. Vergeven is een beslissing! Wacht dan niet op emotie. Handel! Verscheur die schuldbekentenis. Vergeef anderen zoals je wilt dat God jou vergeeft!
Niemand van ons gaat door het leven zonder dat er mensen zijn….
die, naar onze mening, ons onrecht hebben aangedaan, ons hebben bedrogen, ons schade hebben berokkend, over ons hebben gelogen, over ons hebben geroddeld, ons hebben belasterd, ons in een verkeerd daglicht hebben gesteld.
Demon van wrok of haat
Het gebeurt heel vaak dat, door een bepaalde houding tegenover een persoon, een demon van wrok of haat binnenkomt. Die persoon kan sterven, maar dat doet de demon niet verdwijnen. En die demon moet een ander object vinden om zich aan vast te hechten. Dit gebeurt vele malen.
Als je nu naar de psychiater gaat, zal ik je gratis vertellen hoe hij het zal noemen….
Hij zal het een dwangvoorstelling of obsessie noemen. Maar noem het wat je wilt. En de wortel van je probleem is onvergevingsgezindheid! En de oplossing is vergeving.
Soms moeten mensen hele rassen vergeven!
Soms moet een neger het hele blanke ras vergeven. Of een Jood moet het hele Duitse volk vergeven [of Hitler of Mengele]. We moeten het doen; het staat er! Dat betekent niet dat je de persoon rechtvaardigt voor wat hij gedaan heeft. Het betekent niet dat je doet alsof hij het nooit gedaan heeft. Dat zijn jouw zaken niet. Dat zijn Gods zaken. Jouw zaak is gewoon de schuldbekentenis verscheuren. En je kunt het!
Lofprijzing is ook een beslissing
Laten we nu naar iets anders gaan, dat geen kwestie van emotie is, maar ook van beslissing. Dat is lofprijs of lofprijzing. Je wacht niet met God te prijzen totdat je er zin in hebt.
Psalm 34:1-2
Ik zal de Heer te allen tijde loven [zegenen]; zijn lof is altijd op mijn lippen [in mijn mond]. Mijn gehele wezen [ziel] prijst de Heer. De armen [nederigen] zullen het horen en blij zijn. Verheerlijk [Loof; Verhoog] de Heer met mij, en laten wij samen zijn naam loven [verheerlijken].
Dit zijn woorden van David. Hij zegt: “Ik zal de Heer loven… soms. Wat? “Ik zal de Heer altijd loven. Zijn lof zal… af en toe in mijn mond zijn. Nee. Zijn lof zal voortdurend waar zijn? “Nou, broeder Prince, ik prijs de Heer in mijn hart, weet u. Ik ben een van die mensen die niet emotioneel wordt, dus ik kan de Heer niet hardop prijzen. Maar ik prijs Hem in mijn hart.” Dat is toch niet wat David zei? Hij zei: “Zijn lof zal voortdurend in mijn mond zijn”. Dan zou je kunnen zeggen: “Nou, sommige mensen zullen niet goed over me denken als ze horen dat ik de Heer met mijn mond prijs”.
Merk op dat het een beslissing is over wat de ziel moet doen. En dan staat er: “De nederigen zullen het horen en zich verheugen”. Dus als mensen je de Heer horen prijzen, en ze zijn niet blij, dan zijn ze niet nederig. Zo zoek je je vrienden uit! Blijf de Heer prijzen waar ze bij zijn! Degenen die het niet leuk vinden, zijn niet nederig.
Was dat een emotie?
Nee. Het ging lijnrecht in tegen al Davids natuurlijke emoties [op dat moment in zijn leven]. En dat is een van de manieren om het vlees te kruisigen. Galaten 5:24 zegt:
Zij die bij Christus Jezus horen, hebben hun eigen zondige zelf [de zondige natuur; het vlees] gekruisigd. Ze hebben hun oude egoïstische gevoelens en de slechte dingen die ze wilden doen [de hartstochten en verlangens] opgegeven.
Laat je vleselijke natuur je niet vertellen wat je moet doen!
Je vleselijke natuur zal zeggen: het heeft geen zin, God heeft je verlaten, het is hopeloos, je kunt het net zo goed opgeven. Waarom zou je je leven niet nemen?
Zeg tegen de Heer, “O mijn ziel. Ik zal de Heer altijd loven, mijn ziel zal zich op de Heer beroemen. Dat is mijn beslissing. Niet mijn gevoel”.
Ga je wachten tot je blij bent om de Heer te loven?
Of ga je de Heer loven tot je blij bent? Je moet een beslissing nemen. Kijk, als je wacht tot je gelukkig bent, weet je bijna zeker dat je over een half uur nog ongelukkiger bent. Omdat je je laat leiden door je lagere natuur [je vleselijke natuur], en daar heb je het recht niet toe. Mijn handen opsteken om de Heer te prijzen is geen emotionaliteit, en het is ook geen fanatisme. Weet je wat het is? Het is gehoorzaamheid aan het woord van God.
Weet je dat een van de grootste problemen van Christenen passiviteit is?
Dingen laten gebeuren en God er dan de schuld van geven. Ik hoorde eens een broeder in de Heer…. Toen hij jaren geleden voorganger was, zei hij dat er een vrouw was, die wat slordig en nonchalant omging met haar huishoudelijke taken, haar huis en haar gezin. En als gevolg daarvan was haar man niet gered, waren haar kinderen opstandig, en kon ze de situatie gewoon niet aan. Dus op een dag kwam ze en zei tegen de voorganger: “Broeder Zo en Zo, ik heb mijn kinderen aan God overgegeven”. En hij zei: “Zuster, je hebt het mis. Je hebt ze aan de duivel overgeleverd!” En dat was de waarheid, begrijp je?
Passiviteit is dingen overgeven aan de negatieve krachten, niet aan de positieve.
Het is ook toegeven aan het negatieve, niet aan het positieve. Afgelopen zondagavond bad ik voor de zieken in een kerk…. De mensen zaten gewoon in hun stoel, en wachtten tot er iets zou gebeuren. Dus na een uur of drie zei ik: “Het heeft geen zin om hier voor iemand te bidden. Er heerst gewoon een geest van passiviteit. We verspillen alleen maar tijd”. Dus stopte ik.
Na een tijdje stond een zeer vastberaden zuster op….
Zij liep naar voren en ging in de stoel zitten, en zei: “Ik ben niet passief, ik ben actief”. En ik zei: “Nu, we beginnen opnieuw met jou”, en ze werd meteen genezen. Er was een vastberadenheid, een weigering om de status quo haar wil te laten overheersen. Je moet een beslissing nemen.
Passiviteit en onvergevingsgezindheid houden je in de greep
Oké. Er zijn er hier die hun eigen weg zijn gegaan…. Je eigen dingen doen, jezelf behagen. Je leven is op dit moment niet in onderwerping aan God, en niet in harmonie met de wil van God. Jij gaat de ene kant op, en God wijst en leidt een andere kant op. Het eerste wat je vanavond moet doen is je bekeren. Een beslissing nemen. Stop, keer je om, onderwerp je aan God.
Hoeveel zijn er hier vanavond die zullen zeggen:
Broeder Prince, terwijl ik hier vanavond zit, erken ik dat dit mijn behoefte is en ik neem nu die beslissing, en ik steek mijn hand op als teken dat ik die beslissing neem. Goed, God zegene je. Oh, wat zijn er veel. Ik had niet gedacht dat het er zoveel zouden zijn. Ik wil dat iedereen, die een beslissing heeft genomen, gaat staan, omdat ik wil dat jullie de passiviteit doorbreken, die mensen in de greep houdt, vooral in een religieuze sfeer [vooral onder Christenen!].
Nu zijn er anderen onder jullie, die misschien zeggen, Broeder Prince, ik moet vergeven. Er is iemand die ik nog niet vergeven heb. En vanavond ben ik bereid om die schuldbekentenis te verscheuren, en die persoon of personen te vergeven, zoals ik wil dat God mij vergeeft. Als dat jouw beslissing is en je vanavond deze plek wilt verlaten, nadat je de schuldbekentenis hebt verscheurd, steek dan je hand op, waar je ook bent. Velen van hen die nu staan, hebben hun hand opgestoken. Iedereen, die hier vanavond iemand heeft, die je moet vergeven en die bereid is om dat te doen, wil ik dat je dat nu doet.
Het is geen wonder dat er barrières zijn voor de beweging van de Heilige Geest in de Gemeente.
Want minstens driekwart van de mensen hier staat nu. Als dat niet voldoende zegt….
Oké. Nu zijn er anderen onder jullie, die naar buiten moeten treden in het geestelijke rijk, om de Heer te loven, of om gewoon van je verlossing te genieten.
Als er een andere situatie is, die een beslissing van je vraagt, wat het ook mag zijn in de lijn die ik heb gepredikt, wil je dan je hand opsteken? Prijs God! Ik denk dat iedereen, die bereid was om zich te bekeren, zijn hand zou moeten opsteken om van zijn verlossing te genieten. Want dat is zeker een van de resultaten van bekering. Oké. Iedereen, die hier vanavond betrokken is bij het maken van een beslissing, als je niet staat, wil je dan gaan staan? Want het laatste wat ik ga doen is dat ik nu voor je ga bidden. Het is absoluut tussen jou en God wat je beslissing is. Begrijp dat alsjeblieft.
Als jij nu je handen naar God wilt uitstrekken, dan ga ik voor je bidden.
Dat is jouw beslissing, niet de mijne.
“Vader, in de naam van Jezus dank ik U voor degenen, die vanavond op Uw woord hebben gereageerd door een wilsbesluit te nemen. En nu bevrijd ik hen in de naam van Jezus van elke gebondenheid, elke belemmering, die hen ervan zou weerhouden, om hun wil volledig uit te oefenen in overeenstemming met wat U tot hen hebt gesproken vanuit Uw woord. En ik vraag U nu in Jezus’ naam om in hun harten te bewegen, terwijl zij naar U toe bewegen, om hen te bewegen, Heer. Dat er vanavond een wederzijdse beweging mag zijn tussen hen en U. Dat de Geest van God en de geest van de mens samen mogen bewegen, om situaties te veranderen, boeien los te maken, gevangenissen te doorbreken, ziekten te genezen, te verlossen van onderdrukkingen, en Uw volk, O God, in een toestand te brengen waarin ze leven in Uw wil, leven in Uw zegen, leven in Uw overvloed, waarin de noden verleden tijd zijn en God alles is en in allen. Laten we nu onze handen opsteken en Hem hardop prijzen. Dank U Jezus, prijs Uw wonderbaarlijke naam! Glorie aan Uw naam. Glorie aan Uw naam.
Lieve Heer, we vragen nu Uw zegen over hen die vertrekken en over hen die blijven. We onderwerpen ons opnieuw aan Uw wil en aan de leiding van de Heilige Geest. En we bidden dat U Uw zin zult krijgen, in Jezus’ naam, amen.”
Bronnen:
