Over hoe en wanneer de Rooms-Katholieke Kerk Kerstmis – ‘Christ-Mass’ – uitvond… En wat iedere Christen eigenlijk zou moeten weten.
Eindtijdnieuws.com
23 december 2022
Wat is de oorsprong van Kerstmis?
Of zullen we zeggen, de oorsprong van Christ-Mass: Katholiek-Paganisme?
Wat betreft de periode, waarin het Katholicisme Kerstmis heeft doen ontstaan, zegt De Katholieke Encyclopaedie, ‘dat het niet tot de vroege feesten van de kerk behoorde. Het eerste bewijs van enige ‘inachtneming van de geboorte van Christus’ verschijnt rond 200 na Christus in Egypte. Niet eerder dan 330 na Christus werd 25 december door een ‘Paus’ gekozen, en het werd pas lang daarna algemeen aanvaard, want de positie en het gezag van de ‘Paus’ waren toen nog verre van gevestigd.’
In The Schaff–Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge wordt ons verteld:
‘Vanaf het begin van de vierde eeuw, toen het rusteloze zoeken naar de aard en de personen van Christus de geest van de mensen tot vele eigenaardige dwalingen dreef, begon de Oosterse Kerk het belang te voelen van het benadrukken van ‘de eigenlijke geboorte van Christus’ door een apart feest… Toen de datum eenmaal vaststond, werd Kerstmis geleidelijk een van de drie grote jaarlijkse feesten van de Kerk.’
[Jezus werd zelfs niet in de winter of in december geboren.]
En uit A Abbott-Conant Dictionary of Religious Knowledge door Abbott en Conant leren we:
‘Kerstmis schijnt voor het eerst in de Romeinse Kerk te zijn verschenen, na het midden van de vierde eeuw. Iets later verspreidde het zich naar Oost-Azië. Het werd niet door alle kerken even bereidwillig ontvangen. Sommigen veroordeelden het als een innovatie, een uitvinding… Pas in de zesde eeuw heerste er zoiets als eensgezindheid over de dag, ‘die in acht genomen moest worden’.
De wijze waarop dit feest werd gevierd in de Roomse kerk, en via haar naar de andere kerken, is als volgt: In deze tijd van het jaar vond een reeks heidense feesten plaats, waarvan de viering in vele opzichten nauw verweven was met het hele burgerlijke en sociale leven van de Romeinen.
Deze feesten hadden een betekenis, die gemakkelijk kon worden vergeestelijkt en omgezet in ‘Christelijke’ zin.
Eerst kwamen de Saturnalia, die de Gouden Eeuw voorstelden, en voor enige tijd het onderscheid in rangen afschaften.
Daarna kwam de gewoonte om geschenken te geven, die later werd overgebracht naar ‘het Kerstfeest’.
Na de Saturnalia kwam het Festival of Infants (Juvenalia), waarbij de kinderen afbeeldingen, plaatjes, kregen voorgeschoteld. [Juvenalia, ook bekend als Ludi Juvenales, is een tak van de Romeinse Ludi, ook bekend als festivals. Ludi waren een vertoning van theatrale grootsheid, evenals tentoonstellingen, spelen en wedstrijden. Hoewel ze meestal ter ere van de goden werden gehouden, werden Ludi ook gehouden ter ere van personen met een hoge status, evenals feesten voor overledenen].
Daarna kwam een feest, dat nog meer leek op Kerstmis, dat van de kortste dag (Brumalia), de Winterzonnewende1, de Verjaardag van de Nieuwe Zon, die op het punt staat weer naar de aarde terug te keren… Vandaar dat ‘de viering van de geboorte van Christus’ werd verplaatst naar 25 december. Merk op, dat Lucifer de Zonnegod is; daarom zien we deze zonaanbidding bij de Luciferianen/satanisten/Vrijmetselaars. Zij geloven in de terugkeer van hun messias, de antichrist!
In de Romeinse Kerk (Rooms-Katholieke kerk) is Kerstmis daarom een zeer hoogstaand feest!
Dus, Hugo, ‘ze’ blijken in feite te houden van het woordje Kerstmis, en het feit dat de meeste mensen die vieren.
Hoe de vroege Christenen dit ondervonden
Over de houding van de vroege of eerste Christenen ten opzichte al deze dingen, zegt Auld:
‘De eerste gelovigen hadden niet de minste belangstelling voor iets dergelijks. De hoop op de spoedige Wederkomst van de Heer uit de Hemel in grote kracht en heerlijkheid was de vlam, die hun toewijding aanwakkerde!
Vroege Christelijke leraren verboden deze feesten!
In het boek, The Customs of Mankind, kunnen we lezen: ‘Kerstmis was oorspronkelijk een feest van de Winterzonnewende. Het was gebruikelijk, om grote feesten te houden ter ere van de heidense goden. De vroege Christelijke leraren verboden deze feesten zelfs als ongeschikt voor het karakter van Christus. Toch zijn de symbolen en gebruiken van de oude feesten later aangepast aan de nieuwe. En zo zien we, dat Kerstmis het patroon volgt van vele gebruiken van heidense oorsprong.’
Voor de denkwijze van de Puriteinen rook Kerstmis naar afgoderij…
De Puriteinen schaften Kerstmis af als een hatelijke relikwie van het Pausdom!
Tertullianus schreef het volgende,
in een periode waarin een slappe, nalatige geest van conformiteit de kerken in zijn greep had, ongeveer 200 na Christus, over het versieren met evergreens en ceremoniële kaarsen:
‘Laat hen die geen Licht hebben, hun lampen aansteken, laat hen op hun posten lauwerkransen aanbrengen. Jullie [Christenen] zijn het Licht van de wereld, een altijd groene boom. Als jullie tempels hebben afgezworen, maak dan van jullie eigen poort geen tempel (door heidense kransen).’
Crippen zei ooit:
“In de tijd van de vervolging werden Christenen gedetecteerd, doordat zij hun huizen niet versierden tijdens de Saturnalia.’
Herinnert u zich, waar Hugo talks de spijker op z’n kop sloeg, met ‘testen’ en ‘het verzamelen van data’? Precies!
Sommige Christenen waren bang voor wat mensen wel niet van hen zouden denken
Sommigen conformeerden, pasten zich aan, aan de heidense gebruiken, om op die manier verdenking te vermijden, en om te lijken op hun buren, zodat ze niet als ‘vreemd en anders’ zouden worden bekeken. Deze praktijk werd echter sterk veroordeeld door de vroege kerk!
En Campbell vertelde: “Het lijdt geen twijfel dat (sommigen) van de vroege Christenen ook vaak deelnamen aan het vermaak van hun heidense buren. En de kerkvaders hadden grote moeite, om hen ertoe te bewegen zich te onthouden van dergelijke niet opbouwende bezigheden.”
Vroege Christenen ontmoedigden het gebruik van groenblijvende versieringen in hun huizen en in Christelijke samenkomsten, omdat het tonen ervan geassocieerd werd met heidense feesten. Bisschop Martin van Braga verbood het gebruik van alle groen en ‘andere gevaarlijke Kalendse gebruiken’ (Romeinse gebruiken op Nieuwjaarsdag, Nieuwjaarsfeest).
Crippen merkte op: “Zolang het heidendom in volle kracht was, waren de vroege Christenen puriteins aan het koketteren met alles wat leek op een samenspel met afgoderij. Maar toen het heidendom afnam, was men geneigd haar gebruiken over te nemen. Wat heidens was, werd rijk aan Christelijke (!) symbolen!”
Let vooral op die laatste uitspraak
Ook Auld verraadt dezelfde perverse en leugenachtige zienswijze: ‘Het gebruik van evergreens is één van de gelukkige (!) bijdragen van het paganisme (heidendom) aan het ‘Christelijke feest’. Aanvankelijk fronste de kerk haar wenkbrauwen over deze inmenging van het heidendom in het ‘heilige seizoen’. Maar al met al was de oude kerk wijselijk tolerant (!) in haar houding tegenover heidense denkwijzen en gebruiken… vandaar de merkwaardige en interessante mengeling van denkbeelden – heidens en Christelijk – die op charmante wijze (!) met elkaar verstrengeld raakten.’
Na de onsuccesvolle strijd tegen het overnemen van heidense gebruiken, zei Campbell:
“De geestelijkheid trachtte de heidense feesten te veranderen in amusement, dat – als het niet echt een meer geestelijk karakter had – tenminste de verdienste had, dat het de autoriteit van de Kerk erkende.”
De Encyclopædia Britannica bevestigt dit:
‘Toen het Christendom zich verspreidde onder de volkeren van heidense landen, werden veel van de gebruiken van de Winterzonnewende vermengd met die van het Christendom, dankzij de liberale uitspraak van Paus Gregorius I en de medewerking van de missionarissen.’
Kortom:
in plaats van jonge Christenen te leren hun oude bijgeloof op te geven, en een schoon nieuw leven te beginnen, uitsluitend op de manier van God de Vader, door Jezus Christus, vond de kerk het uiteindelijk praktischer en winstgevender om het oude bijgeloof en de satanische afgoderij nieuwe namen te geven, en het zuivere Christendom te vermengen met het heidendom en Katholicisme, etc. Zo werd zuiverheid en de smalle weg ingeruild voor werelds plezier en vriendschap met de wereld, en dwaalde men verder af van God.
Bron:
