Marietta Davis Hoofdstuk 24. Een vereenvoudigde vertaling van ‘Scenes beyond the Grave, Trance of Marietta Davis’, gepubliceerd door J. L. Scott.

Eindtijdnieuws.com
31 januari 2025

Hoofdstuk 24

Jezus naar buiten geleid om gekruisigd te worden 

Na zijn veroordeling werd Jezus naar buiten geleid om geslagen te worden. De sluier, die de bewoners van de aarde aan ons zicht had onttrokken, werd weggenomen en opnieuw verschenen de aartsdemon en zijn legers. Hij hief zijn hand op en daaruit kwam een zwavelachtige vlam, die als een banier over de grotten beneden bewoog en flitste. Op die banier (vlam) stond geschreven: “Overwinning aan Apollyon. Deze dag heb ik gezegevierd met de mensen, en zij hebben de onschuldige veroordeeld”.

Toen hoorde ik tienduizend schorre graf-achtige stemmen zeggen: “Gegroet, bij prins van de duisternis, alle heil! Gij hebt gezegevierd, en de mens zal de angel van de dood voelen. Ga op naar de overwinning! Ga naar boven, want wij staan op uit onze ondergrondse verblijfplaats, en zijn getuige van de God-mens, terwijl Hij kronkelt onder de schorpioenenzweep en lijdt aan het Romeinse kruis”.

Kreten van “Ah-ha, ah-ha!” klonken steeds luider vanuit de ondergrondse verblijfplaats van demonen, en de lucht werd gevuld met het luide geschreeuw, dat zich verenigde met het helse gezang van de stervelingen, die zich uitzinnig naar de plaats van wreedheid haastten.

“En is het niet genoeg?” riep een stem vol diepe klaagzang, “O Gerechtigheid, bent u onverbiddelijk/onverzettelijk? Is de Losprijs nog niet volmaakt? Moeten we deze scène verdragen? Moet de Onschuldige nog langer lijden onder de handen van de zondaars? Spaar, o spaar! Kijk! Zijn rug is gescheurd met zweepsporen! Zijn slapen bloeden! Zijn lichaam trilt onder het zware hout! Zijn geest kreunt! Waarom moet het kwaad overwinnen?
Toen antwoordde Gerechtigheid: “Hij gaat in het lijden met het gevallen geslacht, en verdraagt het tot de vastgestelde tijd. Zijn leven wordt niet genomen, maar Hij geeft het voor velen. En hoewel Satan voor een seizoen triomfeerde, zal de gewapende sterke man de verblijfplaats van de vijand binnengaan”.
De spanning hield aan totdat iedereen door de invloed ervan werd geabsorbeerd.

Opnieuw stond Jezus voor ons. Zijn gedaante was verminkt, en Hij was zwak en flauw. Toch plaatsten ze op Zijn verminkte rug het enorme instrument, waarop Hij ter dood gebracht zou worden. Ze dwongen Hem naar de plaats van de kruisiging, onder het geschreeuw en gelach van het volk.

Tot die tijd was ik met stomheid geslagen door de afschuwelijkheid van de gevarieerde en afwisselende scènes, die zich snel voor mijn ogen voltrokken. Maar terwijl Jezus beefde en wankelde onder Zijn last, en terwijl Zijn lichaam bloedde van de wrede slagen, en Zijn slapen doorboord en opgezwollen waren van de doornenkroon, kon het gekmakende geroep nog steeds door de hele stad gehoord worden: “Weg met Hem, kruisig Hem, kruisig Hem!”

Ik kon het niet langer uithouden, en riep uit naar mijn gids: “Waarom spaart Gerechtigheid de Onschuldige niet en laat de schuldigen lijden? Laat de wereld leven met de gevolgen van de geschonden wet. Moet de Onschuldige de pijn en het leed verdragen, die nodig zijn om zich met de zondaar te verenigen, en hem tot zijn verlossing te brengen? O, waarom gaat deze scène door? Waarom moet Jezus het kruis dragen? Waarom mogen deze behekste mensen worden toegestaan om pijn toe te brengen aan de Zuivere, zelfs, iemand die hun voordeel zoekt?”

Nog steeds bewoog Jezus zich langzaam voort, klaar om te vallen, zwak, vermoeid en in pijn. Hij zei geen woord, maar Hij keek met liefde en medelijden naar hen, die Hem kwelden. Terwijl ik redeneerde en mij verwonderde, merkte ik dat Hij minder gestaag voortbewoog, minder vastberaden dan voorheen, totdat Hij onder Zijn last wegzakte. Zijn natuurlijke kracht had gefaald. Terwijl Hij viel, kreunde Zijn Geest binnenin Hem, en alles verstilde.

Voor het eerst pauzeerden Zijn vervolgers en kruisigers in hun wreedheid, en toonden ze zorg voor Hem. Maar ik dacht dat die ogenschijnlijke zorg misschien voortkwam uit angst dat ze anders niet zouden kunnen genieten van Zijn langdurige lijden aan het kruis, waaronder Hij nu lag te bloeden. Toen Hij viel, was het effect op de heiligen en engelen en de zuigelingen geesten, die vanuit de hemel toekeken, niet te beschrijven! Het leek er werkelijk op dat de hemel zou falen, en het geluk zou verdwijnen – om nooit meer hersteld te worden.

Gerechtigheid legt de gevolgen van de zonde uit

De scène had steeds meer afschuwelijke proporties aangenomen. Maar toen Jezus bezweek onder de zware last en de voortdurende slagen, bewogen alle geesten zich alsof ze Hem graag hadden willen verlossen. Juist toen riep een verre stem uit: “Er staat van Hem geschreven dat Hij de wijnpers alleen betreedt. Zelfs nu,” zei Gerechtigheid, “maar laat de bewoners van de aarde en de engelen van de hemel weten, dat Hij dit lijden verdraagt omwille van de zondaars. Door Zijn striemen worden zij genezen. Hij gaat de doodspoort binnen om hen te redden, die gevallen zijn door de wet te overtreden”.
“Amen,” antwoordde Barmhartigheid, die nu boven het kruis verscheen, “amen. Hij offerde zichzelf voor de zondaars. Gerechtigheid, hier is het Offer dat ik breng”.

“Je hebt gezegd,” antwoordde Gerechtigheid, ”dat Hij lijdt, maar Hij lijdt in de handen van degenen, die Hij probeert te redden van de gevolgen van de wet, die zij hebben overtreden. Zijn lijden is niet omdat de hemelse Vader zichzelf wil rechtvaardigen, maar omdat Jezus hen, die slecht zijn geworden, wil redden. Laat de hemel boven, of de aarde onder, of de verlorenen die onder de aarde wonen, niet spreken tegen de goedheid van de Heer, de Schepper. Het is vanzelfsprekend voor zondaars, om zich te verzetten tegen dat wat goed is, en het aan te tasten en te proberen het te vernietigen, ongeacht wat het lijkt te zijn. In deze gevallenen verschijnt de zonde in haar ergste vorm.
Als de zonde ongecontroleerd zou zijn, zou ze de zon verduisteren, de hemelen tot een woonplaats van slechte en hatelijke wezens maken, de regering van de Schepper verbreken, en de morele principes van de intelligente wezens in de hemelen elimineren, Gods troon afbreken, en de eeuwige dingen vernietigen.
Zonde is het tegenovergestelde van deugd/goedheid. Het kent geen sympathie of mededogen, en is een bron van hatelijke plannen. Om deze reden, wanneer Hij een Losprijs voor de zondaar wordt, heeft Hij medelijden met hen, die de wet hebben overtreden. Zij, beheerst door het kwaad, proberen Hem te martelen en te vernietigen, hoewel Hij voor hen de Boodschapper is van vrede en welwillendheid.
Mensen die gevallen zijn, zijn nog geen onsterfelijke demonen, maar zijn de bewoners van een tussenliggende plaats. Jezus wil hun zielen redden, maar demonen willen vernietigen. Toen Jezus ging naar waar zij zijn, ging Hij als hun Verlosser; Apollyon ging als hun vernietiger. Met deze twee principes kan er geen vereniging/compromis zijn. Jezus lijdt, niet door het besluit van de Hemel. Maar laat het herhaald worden, Hij lijdt vanwege Zijn goedheid en Zijn missie voor de zondaar. Het is noodzakelijk dat Hij het strijdtoneel met de dood en de hel betreedt”.

“Maar zal Hij zegevieren?” vroeg een engel, die geluisterd had naar wat Gerechtigheid zei.
“Ja,” zei Barmhartigheid, ”Hij zal zegevieren. Hij is de Leeuw uit de stam van Juda, de Heldere Morgenster. Hij zal zegevieren en de zegels losmaken”.
“Alleluia! Hij zal zegevieren”, klonk het uit de myriaden, die zich verzameld hadden. “Uw Koninkrijk kome, Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel”.
“Amen, moge het zo zijn!” zei Gerechtigheid.

Opnieuw waren er enkele ogenblikken van stilte. Geen enkele beweging of stem verstoorde de betoverde omgeving, terwijl Gerechtigheid en Barmhartigheid pauzeerden. Het leek erop dat allen, die getuige waren van de scène, zelfs de goddelozen op aarde, en degenen uit de sferen van duisternis in de gebieden van de doden, en degenen uit ondergrondse spelonken, waar het kwaad heerst, de onschuld van Jezus, de zachtmoedige Lijder voelden.
Dat kon zeker niet anders zijn wanneer Zijn ware karakter in ogenschouw werd genomen. Er kon geen fout in Hem gevonden worden, in Zijn leven, Zijn verraad, of toen Hij tot het Kruis werd veroordeeld. Zo redeneerde ik, en zo moeten we allemaal concluderen, als we bedenken dat Hij was verraden – gekleed in schijn-royalty vóór Herodes – en de wrede en valse beschuldigingen van de priesters had doorstaan. Zijn slapen waren doorboord met doornen, Zijn rug verscheurd met zware slagen, en toch had Hij Zijn mond niet opengedaan om te klagen. Tijdens de ondervragingen door de priesters sprak Hij alleen de waarheid, en probeerde Hij zichzelf niet te redden van de wrede dood aan het kruis. In alles had Hij Zijn hoge aanspraak op Goddelijkheid geëerd en Zijn natuur in gerechtigheid gevestigd.

Christus, de Genezer

In zijn leven onder de mensen was Hij als een weldoener. Hij had zieken genezen, doden opgewekt en mensen bevrijd, die bezeten waren en zwaar gekweld werden door boze geesten. Hij herstelde hun kalmte en geluk door die geesten uit te drijven. Hij had de gebrokenen van hart verbonden; de treurenden tot vreugde gebracht. Hij had zondaars vergeven, en hun harten gevuld met blijdschap en hemelse liefde. Hij had trouw de slechte mensen berispt, en de tempel van de geldwisselaars gereinigd. En toen Hij tegengewerkt en vervolgd werd, en zelfs veroordeeld werd tot het kruis, had Hij zichzelf niet gerechtvaardigd. Maar door Zijn zachtmoedigheid en harmonie had Hij een leven tentoongesteld, dat alleen maar Goddelijk kon zijn. Toen het kruis, waaraan Hij terechtgesteld zou worden, op Zijn bloedende schouders werd gelegd, boog Hij er zachtmoedig onder, en droeg het te midden van luide, bittere beledigingen. Hij onderwierp zich aan zowel vernedering als lijden!

Toen Hij onder het kruis viel, uitgeput door buitensporig en langdurig lijden, kreunde Zijn geest – maar Hij klaagde niet. Hij keek met medelijden naar Zijn aanklagers en kwelgeesten, herinnerde zich hun verdorven staat, en had medelijden met hen. Dit is hoe de Redder van zondaars leed – terwijl slechts een paar persoonlijke vrienden medelijden met Hem hadden. Hun geesten waren meelevend in Zijn kwellingen, maar ze konden Hem op geen enkele manier helpen. Hij bloedde, kreunde, viel flauw en viel, maar geen medelijdende traan liep over de verharde wang van de wrede kwelgeest. Geen zachte hand raakte zachtjes Zijn gewonde slapen aan. Geen troostende woorden werden tot Hem gesproken. Alleen verdroeg Hij het, alleen bloedde Hij, alleen worstelde Hij om het kruis te dragen. Hoe konden zij die getuige waren niet met Hem meeleven, of stervelingen een traan laten? Hoe kon iemand zo’n voortreffelijk mens niet liefhebben! Hoe zou iemand kunnen verhinderen dat zijn ziel zo’n waardig mens aanbidt, vooral omdat Hij niet alleen onschuldig heeft geleden, maar voor hun verlossing!

Hij worstelt verder naar Golgotha

Tenslotte bevalen de soldaten Jezus om op te staan en naar Golgotha te gaan, de plaats van executie. Gehoorzaam worstelde Hij zich onder het kruis, maar Zijn bevende ledematen faalden en opnieuw zonk Hij weg in Zijn lijden. Wie kan deze scène beschrijven? Welke kunstenaar met een pen en onsterfelijke kleuren kan de ware aard van deze God-mens uitbeelden, en het licht en de schaduwen met voldoende vaardigheid mengen, om de werkelijkheid van de scène te onthullen?

Daar was de Heiland, de smetteloze, heilige en lieflijke Jezus, worstelend, Zijn lichaam schokkend en stuiptrekkend onder de zweep van degene, die Hem sloeg om Hem het kruis, waaronder Hij was gevallen, te laten opheffen. Bloed van Zijn bloedende lichaam bevlekte de grond. Zijn gescheurde vlees/huid trilde van de herhaalde slagen van de hand van degene, die hem sloeg. Zijn gezwollen gezicht was meer ontsierd dan dat van welke man dan ook! Zijn oog van liefde was verborgen onder bloed en tranen. Aangespoord door Zijn hart, dat altijd vol liefde en medelijden was, spraken Zijn lippen uit: “Zondaar, voor jou lijd Ik vrijwillig; voor jou verdraag Ik deze verdrukkingen, ja, Ik verdraag ze opdat jij gered wordt”.

Na herhaalde vruchteloze pogingen om Jezus te dwingen Zijn kruis alleen te dragen, en in de hoop tijdens de laatste beproeving in Zijn lijden te kunnen zwelgen, werden er bevelen aan de soldaten gegeven, die iemand genaamd Simon van Cyrene, dwongen het kruis te dragen. En weer gingen ze verder.

Terwijl ze langzaam oprukten in de richting van Golgotha, naderde een groep vrouwen de dictators van de gevreesde executie. Ze bogen voor hen, hieven hun handen op, en smeekten op de meest ontroerende manier dat Jezus zou worden vrijgelaten. Geen houding had beter kunnen voldoen aan het doel van hun gebed. Hun verdriet was onuitsprekelijk; hun zaak was rechtvaardig; hun smeekbede nederig en dringend, maar het mocht allemaal niet baten.

“Hij zal vergaan,” zeiden de trotse priesters; en opnieuw schreeuwde de menigte: ”Kruisig Hem, kruisig Hem. Test Zijn macht. Als Hij de Zoon van God is, laat Hem dan de arm van kracht breken, die hem naar Golgotha beweegt, waar Zijn zwakheid, dwaasheid en godslastering geopenbaard zullen worden”.

Wordt vervolgd, Hoofdstuk 25 Judas bekeert zich

Deel het vrijelijk

Elk gezin, iedereen, zou het moeten kunnen lezen! In elke school en zondagsschool zou het een plaatsje moeten krijgen. Waar het gelezen wordt, kan ongeloof maar weinig invloed hebben. Bijzonder geschikt voor gebruik in gezinnen en op scholen, om de eerste indrukken in de nog jonge geest te vormen. Ik beveel het daarom van harte aan gelovigen en niet-gelovigen aan.

Bron:

https://eindtijdnieuws.com/the-visions-of-marietta-davis-presented-in-contemporary-english-pdf/