Visioenen van Marietta Davis | Hoofdstuk 1 Inleidende verklaring

Marietta Davis Hoofdstuk 1. Een vereenvoudigde vertaling van ‘Scenes beyond the Grave, Trance of Marietta Davis’, gepubliceerd door J. L. Scott.

Eindtijdnieuws.com
17 januari 2025

 

Hoofdstuk 1

Inleidende verklaring

Marietta begint haar ervaringen te omschrijven….

Ik kan de scènes die ik zag op geen enkele manier beschrijven. Menselijke spraak en begrip zijn ontoereikend om de dingen te beschrijven waar ik aan deelnam, terwijl mijn lichaam in onbewuste slaap lag.
Er is geen manier, die goed genoeg is om je een volledige beschrijving te geven van die dingen, die onzichtbaar zijn voor stervelingen, en ver boven het menselijk begrip uitgaan. Menselijke spraak kan niet tippen aan de schoonheid en perfectie van de hemelse spraak; de dingen die wij denken zijn allemaal verdorven.
Je vraagt me om een verslag van wat ik zag en hoorde, en toch ben ik me zo bewust van mijn totale onvermogen om je een goed verslag te geven, dat het me zelfs pijn doet als ik eraan denk om te proberen die scènes aan je te beschrijven.

Lang geleden ontdekte ik de ijdelheid van aardse dingen, de onvolmaaktheden van menselijke relaties, de onbetrouwbaarheid van grote delen van religieuze geloven en indrukken, en het gebrek aan permanente vrede in de onrustige ziel van de mens. In alle ernst wilde ik de realiteit kennen van wat stervelingen ‘onsterfelijkheid’ noemen.
Na dag in dag uit te hebben nagedacht, en geprobeerd te hebben de aard en de neiging van de menselijke ziel te bepalen, werd ik me uiteindelijk minder bewust van de dingen van deze wereld; en mijn gedachten, mijn innerlijke wezen, mijn ziel werden sterker en actiever. De activiteiten van stervelingen werden vage schaduwen voor mij, toen ik mijn interesse in al die activiteiten verloor. Dit was mijn gemoedstoestand, toen mijn visie zich sloot voor de buitenwereld.

Haar geest verlaat het lichaam

Toen verschenen er vreemde nieuwe objecten. Ik wist niet dat ik deze wereld van verdriet en menselijke strijd verliet. Ik begreep ook niet dat mijn geestelijke visie zich aan het openen was. Eerst zag ik vaag dingen bewegen, vóórdat ik mij realiseerde dat ze echt waren – de dageraad van een onsterfelijk leven. Het leek alsof ik de ene toestand verliet, om te lanceren in een grenzeloze zee van onontdekte gebieden. Ik bevond mijzelf zwevend in de lucht boven een onmetelijke diepte, terwijl ik in een visioen was, dat ik niet begreep.

[Marietta verwijst naar deze wereld en onze fysieke lichamen als de ‘uiterlijke vorm’. De hemel is de echte wereld; deze wereld en deze lichamen zijn slechts een ‘uiterlijke vorm’ waarin we tijdelijk leven.]

Alleen, ongeleid en onzeker zou mijn schuchtere geest graag teruggekeerd zijn naar het land van de schaduwen, waar het vandaan kwam. Half bewust van mijn huidige toestand, met dromerige gedachten, leek ik te vragen: “Is er niemand die bekend is met deze reis die ik maak, om mij door deze spoorloze ruimte te leiden?” toen ik in de verte en boven mij een licht zag neerdalen, met de verschijning van een schitterende ster.

[Even, om u een idee te geven; dit is wat de corrupte vertaling van ‘Hemels’ er van maakt: ‘“Kan iemand me helpen?” probeerde ik [Marietta] nog een keer. Het was de meest wanhopige vraag die ik ooit gesteld had’. Het zijn totaal andere woorden, woorden die zij nooit heeft geuit, en een geestesgesteldheid waarin ze zich niet bevond. Marietta was onzeker en voelde zich alleen op dat moment.]

Toen het dichterbij kwam, verlichtte de voorschaduwing ervan het gebied om mij heen, en mijn bevende geest kreeg nieuw leven van zijn verkwikkende glorie, die op mij neerstraalde. Zachtjes begon ik te bewegen en op te stijgen, dichterbij de bron van dat licht.
Mijn geest werd verlevendigd en verblijd.
Toen ik dichterbij kwam, zag ik de contouren van wat een verheerlijkt mens leek te zijn, die geleidelijk duidelijker werden. Toen realiseerde ik mij dat dit een engel was, die in de atmosfeer voor en boven mij klaarstond.
De uitmuntendheid van dit wezen overtrof ver de hoogste voorstelling van mijn geest. Die engelachtige vorm, mooier dan talen kunnen uitbeelden, bewoog zich geruisloos toen ze mij naderde. Op haar hoofd was een kroon, gevormd als edelstenen van bundelende stralen. In haar linkerhand lag een kruis, symbool van zachtheid, onschuld en verlossende genade; in haar rechterhand een staf van puur intellectueel licht. Hiermee raakte ze mijn lippen aan, die, als een vlam van heilige liefde, een onsterfelijk beginsel in mij aanwakkerde. Deze verlevendigende geest verspreidde zich door mijn hele wezen. Een nieuwe klasse van gewaarwordingen, die harmonieus bewogen werden, wekten een verlangen op naar gezelschap met het engelachtige wezen. Ik keek naar haar en wilde haar naam leren kennen, toen, ziehier, zij sprak! Ze zei: “Marietta, je verlangt ernaar mij te kennen. In mijn boodschap aan jou word ik de Engel van de Vrede genoemd. Ik ben gekomen om je naar hen te leiden, die van de aarde zijn, waar jij vandaan komt. Wil je van deze les profiteren? Volg mij dan. Maar aanschouw eerst je menselijke vorm in die wereld.” Daar, ver onder mij, en door een donkere en mistige weg, zag ik dit ziekelijke lichaam van sterfelijkheid. Daaromheen stonden mijn bezorgde vrienden, die alle middelen gebruikten om het wakker te maken, maar allemaal tevergeefs.

Trance or visions of Marietta Davis by John Loughran Scott

 

Uitzicht op een stervende wereld

“Zie,” zei mijn glorierijke, schitterende gids, “een beeld van het menselijk leven. Daar, verwanten, gekweld door sympathieke liefde, worstelen om de afbrokkelende vaas vast te houden, om te voorkomen dat het flikkerende licht uitdooft. Daar, van jeugd tot ouderdom, rolt het tij van menselijk leed. Liefdevolle harten worden gescheiden. De dood verbergt voor sterfelijk oog, zelfs de tederste mooie vorm. De opengaande bloem, die iedereen verblijdt, vouwt haar wijd uitgespreide bladeren, verdord door de aanraking van de dood. Daar zweeft hoop, als dromerige fantomen, in de lucht van gefantaseerde gelukzaligheid. Terwijl je visie zich uitbreidt, ben je getuige van de beweging van myriaden van volkeren. De aarde, met haar krioelende miljoenen, presenteert een gemengd tafereel van stijgende hoop, ambitie, strijd en dood. Haar inwoners zijn ontsteld door de nadering en angst voor de Dood, de uiteindelijke vernietiger.
De tijd meet snel de vluchtige momenten van het menselijk bestaan, en generaties volgen elkaar snel op.”
Op deze toespraak antwoordde ik: “Deze gedachten zijn de last van mijn jonge en onervaren geest. Deze menselijke vormen, die je me hebt laten zien, zijn voor mijn ogen. Ze gaan voorbij als dauwdruppels. Dit is de oorzaak van mijn verdriet. Kun je me vertellen in welk deel van het universum deze wezens een rustplaats vinden, wanneer hun geesten vertrekken? Kun je de sluier verwijderen, die hen verbergt voor sterfelijk zicht? Kun je me begeleiden naar waar ze zijn? Oh, vertel me, hebben zij een thuis, of een plaats? Mag ik volgen naar de plaats, waar mijn geliefden zijn heengebracht?”
Hierop antwoordde zij….

Wordt vervolgd, Hoofdstuk 2 De mens bij zijn dood

 

Deel het vrijelijk

Elk gezin, iedereen, zou het moeten kunnen lezen! In elke school en zondagsschool zou het een plaatsje moeten krijgen. Waar het gelezen wordt, kan ongeloof maar weinig invloed hebben. Bijzonder geschikt voor gebruik in gezinnen en op scholen, om de eerste indrukken in de nog jonge geest te vormen. Ik beveel het daarom van harte aan gelovigen en niet-gelovigen aan.

 

Bron:

https://eindtijdnieuws.com/the-visions-of-marietta-davis-presented-in-contemporary-english-pdf/

You may also like