‘Ik zal je voorstellen aan Heidi, mijn kleine tijdreiziger, en een van de eerste alter ego’s die naar voren kwam.’ Eén van de belangrijkste doelen van tijdreizen was om Jezus Christus te stoppen. Eleyna Matthews zag de kruisiging door Heidi’s ogen…

Eindtijdnieuws.com
28 augustus 2024

 

Merk op: Er zijn nu talloze zogenaamde ‘tijdreis’-video’s te vinden op YouTube, gepromoot door YouTube (Illuminati) om u te misleiden, met miljoenen views! Daar gaat het hier echter niet over. Het tijdreizen in dit artikel is fascinerend, en het is echt. Mis het niet, want TPTB willen niet dat u dit weet; het wordt volkomen gecensureerd en verborgen gehouden in Google (aka Illuminati).

 

Eleyna Matthews:

Als kind gebruikten ze mij in de Montauk experimenten.

Ik was niet de enige; ze gebruikten ook mijn broer. Ze gebruikten veel kinderen, 250.000 van hen, verspreid over de verschillende Projecten. Zo velen van hen stierven! Dit was een bruut project.

Montauk ging niet alleen over tijdreizen!

Oh nee, Montauk ging over massale mindcontrol, hybride fokprogramma’s, Remote Viewing en het Geheime Ruimteprogramma.

Zoals veel kinderen was ik hoog paranormaal begaafd.

Trouwens, ik haat dat woord; het triggert me. Het is iets kwaadaardigs; het duidt op demonisch hacken van het perfecte ontwerp dat ons allemaal gegeven is, vanaf het allereerste begin. Het is hoe het demonische rijk via een achterdeurtje onze verbinding met God binnenkomt.

Vanwege dit ‘vermogen’ werd ik ontvoerd door zowel militairen als door ‘aliens’, tientallen jaren lang.

Ik heb de implantaten, de merktekens, de foto’s en de ellendige geschiedenis om het te bewijzen. Aliens is een ander triggerwoord. Het zijn geen aliens; zij zijn het zaad van Satan. Ze zijn zeker niet je vriend. Ik heb een alter [alter ego], dat hen ‘de Muppet Show’ noemt.

Vandaag post ik dagboekpagina’s van juni 2015, toen de herinneringen net begonnen op te duiken….

Ik zal je voorstellen aan Heidi, mijn kleine tijdreiziger, en één van de eersten die opdook.

Het tijdreisgedeelte van dit artikel is meeslepend, boeiend. Kwantumfysici zijn nu nog maar net bezig met wat Heidi herinneringen noemt. Boem.

De innerlijke strijd tussen mijn huidige zelf [Eleyna] en de alter uit het verleden is intens.

Toen ik het las, besefte ik wat ik moest overwinnen! Ik kan dit absoluut niet alleen! Mijn Heer en Redder, Jezus Christus, is bij elke stap van de weg bij mij geweest.

Ik moest voorbij lichaamsherinneringen, een censor [ingeprogrammeerde zwijger]– misschien zelfs meer dan één.

Ik moest een leven lang mezelf identificeren als een redelijke, opgeleide rationele vrouw, om te ontdekken dat andere mensen mijn lichaam deelden. Om nog maar te zwijgen van het feit, dat wat ik dacht dat fictie was, echt was. Dat bizarre wezens, die zichzelf ‘aliens’ noemen, echt zijn, en dat geldt ook voor tijdreizen! Nog erger, ik was er al door uitgebuit sinds ik een kind was, en ik wist het niet eens!

Ik moest voorbij de implantaten zien te komen.

Ik moest het littekenweefsel van de elektroshock overwinnen….

dat zo diep zat, dat mijn lichaam, elke keer dat er een herinnering opkwam, statische elektriciteit ontlaadde. Ik moest dat allemaal overwinnen, om uiteindelijk te accepteren dat het onaanvaardbare wel gebeurd is! Dat gezegd hebbende, is Mijn Heer er altijd bij geweest. Hij heeft me nooit verlaten. Hij heeft me nooit in de steek gelaten – en dat zal nooit veranderen. Hij zal altijd bij mij zijn.

Misschien is het fascinerend hoe de tijd eruitziet vanuit Heidi’s oogpunt.

Ik weet dat het dat voor mij was! De afgelopen jaren ben ik de ene na de andere bevestiging tegengekomen, dat Heidi’s herinneringen inderdaad een zeer nauwkeurige glimp van de 4^de dimensie zijn.

Ik heb er in de loop der jaren nog een aantal anderen gevonden, die als tijdreizigers werden gebruikt.

Misschien ken je er wel een van – haar naam is Murphy (veelgebruikt in de jaren ‘80). Hoe dan ook, hun verhaal begint hier, met Heidi.

Voor degenen, die proberen terug te krijgen wat de vijand heeft gestolen, bid ik….

dat als u leest over deze zeer moeilijke dag drie jaar geleden, het u zal helpen te weten dat u niet alleen bent. Het is krachtig om de gedachtenstroom uit uw hoofd op de pagina te krijgen. Als u het werk doet, zal de Heer u tegemoetkomen. Dat gezegd hebbende, ga alstublieft niet alleen. Echt, u hebt de hulp van de Heer nodig, maar u moet er wel om vragen.

Als u DIS bent, een Dissociatieve Identiteitsstoornis hebt, zoek dan de gebeden op deze blog [zie bron].
Ze worden ‘Prayers for DID’ genoemd, of u kunt mij een e-mail sturen en ik zal ze u toezenden. In de machtige en krachtige Naam, die boven alle namen is, Jezus Christus, profeteer ik genezing voor u! U bent zo ontzettend belangrijk voor Hem, en Hij wil dat u genezen wordt, meer dan u wilt dat u genezen wordt!

Heidi denkt dat we het gewoon moeten laten zoals het is gebeurd.

Ik ben het daarmee eens. We werkten die dag als een team, het was hard werken, maar bevallen (ter wereld brengen) is zo hard. Dit gaat over Heidi, die geboren wordt van het verleden naar het heden.

 

Een zomerdag in het leven van een herstellende DIS

Zondag 14 juni 2015

10.00 uur

Ik haat het, maar ik moet het doen. Wat er binnen gebeurt, moet ergens heen.
Ik heb last van angst. Mijn mond is droog, mijn hele lichaam protesteert tegen een duisternis, die geen naam heeft. Oh, wat zou ik willen dat mijn hart stil was! Het lijkt er ook niet op dat dat gaat gebeuren.
Er is vuurwerk (en een freakshow) aan de gang binnen, en 4 juli is pas over twee weken! Ik ben sinds 8 uur ’s ochtends wakker – twee uur geleden, maar het voelt als 50 jaar geleden. Dat is anders! Hoe komt het dat als het goed gaat, het te snel gaat, en als het slecht gaat, het een eeuwigheid duurt?

Dit interne concert doet pijn!

De achterkant van mijn hoofd (kloppend), mijn nek en keel zijn erg stijf, en het gebied van de zonnevlecht (pijnlijk, tintelend, trillend).
Naarmate de dag vordert, zal ik een dagboek bijhouden – de herinneringen van het lichaam controleren en de gedachten inventariseren, die door mijn hoofd gaan, terwijl ze zich ontvouwen. Ik heb het opgegeven om er nu zin ​​van te maken, wat op zichzelf al opluchting geeft.
Tegenwoordig is het een kwestie van de informatie ontvangen, en het opschrijven om de aanwezigheid ervan te erkennen.

(Let op: Voor een DIS is loslaten het begin van vrijheid. Die kleine stemmetjes schreeuwen om gehoord te worden, al tientallen jaren begraven in het onderbewustzijn. ‘Er zin aan geven’ is zinloos. Om te beginnen is het niet mijn geheugen. En voor de alter, die probeert naar boven te komen, is het verschrikkelijk. Je duwt hen weg, omdat ze je bang maken. Ze schoppen tegen onze geprogrammeerde normaliteit – die toch niet echt is – het is een illusie van ‘normaal’. Jarenlang realiseerde ik me niet dat deze willekeurige vreemde momenten eigenlijk alters waren, die me probeerden te vertellen waarom ze pijn hadden.)

Het is nu al dagen zo: lichaamsherinneringen gelijktijdig met een collage van informatie….

zoals beelden, gedachten, en nergens om naartoe te gaan om er ‘zin aan te geven’, en ik haat dat – geen comfortzone, absoluut geen referentiekader.
Sommige delen lijken gecomprimeerd in een zip-bestand; ik heb geen idee hoe ik het moet uitpakken.
De afgelopen dagen schudde mijn hele lichaam vaak, werd ik duizelig, deden mijn gewrichten pijn, voelde mijn lichaam koud aan – dan weer warm. Soms kreeg ik het vreemde gevoel dat ik heel klein was. Soms overal scherpe stekende pijn, vooral mijn voeten en ribbenkast. Heel warm worden – striemen verschijnen en verdwijnen – zelfs op de meest ongemakkelijke plekken.
Mijn vingers raken verstrengeld als ik probeer te typen, af en toe huil ik – pijnlijke snikken uit mijn buik voelen alsof ze me zullen wurgen – terwijl mijn lichaam van angst hijgt.
Wat gebeurt hier precies?

 

Heidi

Ongeveer een week geleden ontmoette ik Heidi.

Heidi wil dat ik weet dat ze een tijdreiziger is. Heidi kreeg de naam Heidi, omdat ze naar opa (tijd) gaat. Terwijl ik probeer te ontrafelen wat ze weet, is dat erg moeilijk, omdat ik geen referentiepunt heb, noch de woorden, om het uit te leggen. Het is alsof ik in het duister rondtast, probeer te navigeren door iets dat ik nog nooit eerder heb gezien. Alleen dit – mijn hoofd buigen over het idee dat iemand anders mijn lichaam deelt?

Een kind deelt mijn lichaam. Een kind deelt mijn lichaam.

WTF, een kind, dat ik nog nooit eerder heb ontmoet, deelt mijn lichaam?
Oké – trillen/angst nu, te veel, veel te veel.
Moet even een stapje terug doen.

Een uur later, ongeveer 11:30 uur

Nog steeds trillend, maar een beetje beter. Dit schoot door mijn hoofd….

Hoe weet iemand wat hij weet?

Meer of minder een DIS, die geprogrammeerd is om te weten wat hem verteld is om te weten?
Hoe komt DIS daar voorbij, om bij de waarheid te komen?
Wat voor soort ‘gerechtvaardigde overtuiging’ pakt een klein kind, en martelt het, totdat ze innerlijk splitsen, om hen te kunnen gebruiken in brute experimenten, zodat ‘ze’ [TPTB] meer (demonische) kennis kunnen opdoen…. om wat te doen precies? Kennis is nutteloos zonder een toepassing.

Waarom??? Zoveel waaroms!

Waarom is mijn hele leven een gigantische vraag geweest? Waarom ben ik, sinds ik een kind was, gedreven om antwoorden te vinden op vragen, waarvan ik niet eens wist dat ik ze had? Waarom had ik een passie om alles te lezen wat ik te pakken kon krijgen – zelfs een hele bibliotheek met boeken voordat ik dertien was? Wat dreef mij om dit te doen?

Op een gegeven moment in mijn leven was ik een tijdje hoogleraar.

Academisch onderzoek is daar onderdeel van. Toch viel ik zo vaak in het onderzoekskonijnenhol, maar deed ik geen onderzoek, noch schreef ik een artikel in een tijdschrift.
De vraag blijft, waarom werd ik gedreven om te onderzoeken, als een junkie die een fix nodig heeft? Waarom werd ik in deze tijden van intensief onderzoek door het occulte bekogeld?

Eén van die momenten was in de zomer/herfst van 2003, toen ik werkte aan mijn MFA.
Het onderzoek, dat ik die zomer afrondde, was zelfgestuurd, geen mentorschap, commissie of academische adviseur. Nogmaals, ik had vragen die ik niet echt kon verwoorden, maar waar ik wel antwoorden op moest vinden.

Terugkijkend, was ik duidelijk op zoek naar logica op de verkeerde plekken.

De antwoorden kunnen alleen worden gevonden als we buiten het ‘rationele’ stappen, of begrijpen dat er een andere intelligentie is, die in een dimensie parallel aan deze verblijft. Hoewel deze intelligentie beweert superieur te zijn aan ons, zijn zij dat allesbehalve.

Ze kunnen niet creëren, ze kunnen alleen imiteren.

De duisternis imiteert het licht van de Heer, maar gaat in werkelijkheid alleen maar over het hacken (stelen) van ons licht. Deze intelligentie is een kwaadaardige genie, volledig verdorven, en beschouwt alle levende wezens als bezit. Het zijn meesterdieven, moordenaars, leugenaars, en zijn destructief en giftig voor mensen. Dat zijn de brillen, die je moet opzetten om de wereld te kunnen zien zoals die werkelijk is. Ik kreeg de mijne pas in 2009! Deze zoektocht heeft me twee jaar beziggehouden en ik heb nooit het antwoord gekregen. Ik heb echter wel een mooie verzameling nutteloze boeken.

Terwijl ik bergen aan onderzoek verzamelde op een geïntegreerd (academisch) platform….

een interdisciplinair onderzoek naar de taal van symbool, mythe, legende, antropologie, theologie, Grieks, Hebreeuws, Latijn, filosofie, epistemologie, prolegomena, literatuur, architectuur, economie, wetenschap, archeologie en (haal even adem) archetypen….

Ik had een tweejarige met het syndroom van Down, en drie tieners….

waarvan ik er twee thuisonderwijs gaf, en een gewelddadige echtgenoot.

Dus de vraag blijft:

Waarom zou iemand in die situatie ook maar een moer geven om Schopenhauer, Kierkegaard, Plato, Aristoteles, Barfield, Frye, Kaku, Freud, Blake, Burke, Barth, Campbell, Frazier of Jung (enz. enz. enz.), terwijl hij zorgde voor een erg zieke baby, die meer tijd op mijn schoot doorbracht dan waar dan ook? Waarom zou iemand willen vechten tegen stapels boeken, tijdschriftartikelen en kranten, verspreid over hun hele leven, terwijl ze tieners helpen met de taxidiensten van hun moeder naar een eindeloze lijst van sport-, educatieve en sociale activiteiten?
Wie leest er nu ‘Philosophic Foundations of Quantum Mechanics’, terwijl hij een kind met speciale behoeften in een kinderstoel rijstpap voorzet? Wie doet dat? Ik denk dat ik nog nooit iemand heb ontmoet, die deze dingen over mij begreep. Ik weet niet zeker of ik het zelf wel begrijp. Ik weet het niet, maar ik had zeker een vriend kunnen gebruiken. Hoe in hemelsnaam zou ik ooit kunnen passen bij mensen, die alleen maar bezig waren met het bouwen van hun kastelen en bankrekeningen, uit eten gaan, hun haar/nagels laten doen, vakanties, zonnebanken en winkelen? Niet dat deze dingen verkeerd zijn – ik heb gewerkt als hypotheekadviseur, ik vind het leuk om mijn haar te laten doen, zonnebanken zijn een rustige plek om na te denken, en wie houdt er niet van een goede maaltijd in een eigenzinnig restaurant?
Ik kijk er nu op terug en weet niet of ik moet glimlachen of schreeuwen.

Wat ik nodig had was een Goddelijke studieadviseur, maar ik kon die niet vinden op de plek waar ik studeerde.

Wat had ik nou verwacht voor $ 600,00 per studiepunt, om de beste Amerikaanse ‘christelijke’ Vrijmetselaar School van Krankzinnigheid te bezoeken in hun MFA (Multifactor Authenticatie) proefprogramma? (bedoeld als sarcasme)

Alleen de duivel [Satan] kon zo’n oplichterij bedenken en het zo briljant uitvoeren!

Deze school deed zich in feite voor als een christelijke universiteit om de oppositie te vernietigen! In mijn onschuld betaalde ik de hoofdprijs om naar wat ik dacht een Geestvervulde universiteit te gaan. Wat ik kreeg, was een satanische geldput, bemand door Luciferiaanse professoren, wat betekent dat ik (samen met meerdere anderen) werd gemarginaliseerd, het slachtoffer werd, getraumatiseerd werd en bekritiseerd door leugenaars, dieven en moordenaars.

Wat kreeg ik voor al die tijd, dat geld en werk?

Het was machteloos toekijken hoe vaste professoren mijn artistieke werk(en) kaapten, en mij vervolgens kwaad afwezen. Maar dat is nog niet het ergste….

Wat ze deden, wat ze echt deden?

Het was het genadeloos vermoorden van mijn artiest. Ik heb daar nooit van kunnen herstellen. In ieder geval nog niet.

Later – rond 13:00 uur

Ik heb wel iets geleerd. De beste lessen zijn ook de moeilijkste.

Ik leerde dat de ‘experts’….

wiens satanisch geladen theorieën, filosofieën en kritieken, die momenteel de planken van de universiteitsbibliotheek vullen met zelfingenomen gezwets (aka klassieke educatie), voor het grootste deel arrogante Luciferianen (psychopaten) waren, wiens hele agenda was om het bestaan ​​van Jezus Christus te ontkennen. En dit heet ‘wetenschap’, ‘studiebeurs’.

In feite doen ze er alles aan om te bewijzen dat de Almachtige God dood, slecht of nutteloos is.

Bijvoorbeeld: Sigmund Freud – een cocaïneverslaafde, wiens werken in feite de uitweidingen zijn van een drugsverslaafde, die een tirade houdt! Freuds geschriften, buiten het belachelijke perspectief op seksualiteit en gedrag, Freud (Fraude) bepleitte dat cocaïne het antwoord was op alle dingen, die mis zijn met de mensheid! De geschriften van deze gek vormen nu de basis voor de training van degenen, die in contact komen met de ziel en geest van het beeld van God.

Bijvoorbeeld: Carl Jung zei, toen hij ‘Antwoord op Job’ schreef, naar eigen zeggen, dat dit werk (waarin hij God ervan beschuldigde slecht te zijn, omdat Hij oneerlijk was tegenover Job), hem was gedicteerd door een klein wezen, dat op het hoofdeinde van zijn bed zat, toen hij dodelijk ziek was. Dit boek wordt door velen ‘Jungs meest diepgaande werk’ genoemd – waaronder enkele kerkleiders. Als iemand zoals ik in de academische wereld toevallig opmerkt, dat dit slecht is (zelfs als je op een *christelijke* universiteit zit), dan zul je het zwijgen worden opgelegd. Onmiddellijk, zo niet eerder.

Voorbeeld: Darwins evolutie – momenteel de basis van biologie, wat de basis is van geneeskunde. We vertrouwen ons lichaam, [voor Christenen] de tempel van de Heilige Geest, nu toe aan vreemden met een te dure opleiding, die geloven dat we op z’n best apen zijn. Ook al is er geen wetenschappelijk feit om deze theorie te bewijzen, pompen deze robots rekeningen, pillen en slecht advies uit voor $ 200,00 per uur.

Waarom behandelen ze het lichaam niet met het respect, wat het beeld van de Schepper toekomt?

In feite – het cross-over verhaal van het hybridiseren van DNA is het verhaal van de Nephilim.

Hun verhaal wordt nu als feit onderwezen, maar is nooit verder gekomen dan de hypothese. Helemaal geen wetenschap. En ga zo maar door en door….

Prediker 1:17-18

Zo heb ik er mijn hart op gezet om wijsheid en kennis, verdwaasdheid en onverstand te leren kennen. Ik heb ingezien, dat ook dit is najagen van wind. Want in veel wijsheid ligt veel verdriet, en als iemand kennis vermeerdert, vermeerdert hij smart.

Na die hele opleiding was ik meer onwetend dan ooit.

14:30 uur

Wat als…. deze innerlijke drang om te weten, onder andere, werd ingegeven door de Heer?

Wat als…. het degenen waren, die van binnenuit schreeuwden, vertaald in trips naar de bibliotheek? Misschien heeft de Heer mij toegestaan ​​om de halve waarheden op die planken te verwijderen, zodat ik de echte waarheid, Zijn Waarheid, een stem kon geven. De Waarheid over de DIS.

15:00 uur

Dankzij het (des)informatietijdperk hebben we nu toegang tot enorme hoeveelheden vergiftigde kennis….

uit bibliotheken over de hele wereld, om nog maar te zwijgen van de massa’s stemmen, strijdend om een publiek op YouTube, etc. Grappig genoeg onthult een kort onderzoek al snel dat de nieuwe leugens nog steeds dezelfde oude leugens zijn, verpakt in een ander formaat.

15:30 uur

Heidi…. heb je nu zin ​​om te praten?
Oké dan, Heidi…. [hier heb ik een groter deel van de brontekst weggelaten.]

Opmerking: Dit is wat ik ‘zag’ toen Heidi voor het eerst opkwam….

Deze afbeeldingen [zie verder bij de bron] zijn krabbels, die ik maakte om grip te krijgen over wat er binnenin gebeurde. Het komt niet altijd in hele stukken – soms is het een glimp hier en een glimp daar. Als ik probeer meer te krijgen, zal het vervagen tot zwart, elke keer. Als ik het gewoon laat stromen, zal het eruit komen. En soms terwijl ik iets totaal anders doe. Boem. Ik heb geleerd om geduldig te zijn. Als ik de Heer om hulp heb gevraagd, dan zegt het geloof dat het zal gebeuren, maar op Zijn tijd, niet de mijne.
Ik heb er een paar labels aan toegevoegd – ik probeer hier geen kunstenaar te zijn, ik probeer het gewoon uit mijn hoofd op papier te krijgen. Ik noem dit ‘Heidi’s stoel’, omdat dit haar perceptie ervan is. Heidi heeft ook onder de stoel gekeken.

Vandaag hebben ze dit allemaal niet meer nodig.

Ze kunnen iedereen sturen met een klein handzaam apparaat, dat lijkt op een Palm Pilot [een handheld computer apparaat].

Toen de herinneringen aan de stoel naar boven kwamen, waren deze in fotografisch detail.

De stoel maakt gebruik van elektromagnetisme, harmonischen en lichtfrequenties. Ze dienden haar medicijnen toe, voordat ze haar in de stoel zetten. Ik zag flesjes amfetamines, Dramamine en wat mogelijk een lage dosis straling was. Ik ben er vrij zeker van dat een deel van wat ik vandaag voelde, lichaamsgeheugen was van de medicijnen. Er waren ook andere medicijnen, maar ik weet niet zeker waar ik naar keek.

Ze laten de kinderen niet eten, omdat ze niet willen dat ze overgeven.

Ik bedoel, ze willen niet het risico lopen van overgeven over al die dure technologie. Daarnaast bevat Heidi’s geheugen ook het afluisteren van een discussie over een ‘geslaagde run’, wat ik opvatte als de informatie/gegevens, die de kinderen mee terugbrengen – de kinderen krijgen veel lof voor ‘geslaagde runs’.

Haar hoofd, armen en benen zijn vastgebonden….

terwijl er elektroden zijn vastgemaakt aan haar enkels, armen, hoofd, kniegewrichten, achterkant van de nek, de basis van de wervelkolom – ik zal je de gruwelijke details besparen. Ik kan niet geloven dat ze dit een kind aandoen.

De lichten knipperen in sequenties – patronen – lichten hebben verschillende kleuren….

maar heel erg intens, pijnlijk zelfs.

(Let op: Murphy zegt: De lichtpatronen zijn bedoeld om een ​​fractale sleutel te creëren, om een ​​tijdcode te matchen/hacken/ontgrendelen voor een 4^de dimensionale deur.)

Lage en hoge tonen knallen uit krachtige luidsprekers aan beide kanten van haar hoofd – terwijl de stoel begint te zoemen, trillen, terwijl ze lage voltages stroom door de elektroden sturen. Lichten racen rond het lichaam, omhoog langs de ruggengraat en rond het hoofd, terwijl andere apparatuur ook rond de stoel beweegt. Ik vraag me af of dit ventilatoren zijn, want het wordt heel erg heet.

Ik moet ademen. Ik haal meerdere keren diep adem, maar het werkt niet. Ik ga een paar keer liggen. Hoewel ik nog steeds beef, is er net iets van binnen veranderd….

Een sterk beeld van een klein meisje flitst door mijn hoofd:

ze heeft lang roodgoud haar dat in een paardenstaart van haar gezicht is getrokken – kleine plukjes haar omlijsten een klein gezicht met grote blauwe ogen, gouden huid en een laagje sproeten op haar neus.
(Wat hier gebeurt is als een soort ‘interface’. Het is alsof je op een voetgangersbrug loopt. Soms ben je aan de ene kant, andere keren aan de andere kant, en soms kun je beide kanten tegelijk zien.)

Terwijl het beeld van het kind weg is, denk ik dat ik door haar ogen kijk.

Deze keer is het heel vreemd, omdat dit soort ‘zien’ niet via de ogen gaat, noch in het ‘geestesoog’, maar veel dieper. Misschien herinneren met het hart?

Wat ‘wij’ zien, tart elke beschrijving.

Het is duidelijk dat wij in een andere dimensie leven. Er is een gordijn met getallen, die omhoog en omlaag lopen. Denk aan Matrix-Regen. Het gordijn gaat open; we gaan erdoorheen.

We kijken naar beneden naar wat een platte wereldkaart lijkt te zijn.

We kunnen ook verschillende vierkante digitale klokken zien (militaire tijd?) – maar sommige getallen zijn vreemd. Ze lijken niet op getallen die ik herken.

(Let op: Murphy zegt dat we ‘Tijdcode’ zien, en dat ze het kunnen en ook doen hacken.

Plotseling weet ik dat we net buiten de dimensie van tijd staan….

Ik kijk naar beneden, en zie een enorm wiel, langzaam met de klok meedraaiend, sporadisch sputterend en dan springend. Het draait iets sneller en vertraagt ​​dan weer. Het is alsof er iets niet goed werkt, zoals een auto die een terugslag heeft.

We gaan naar binnen….

Eenmaal binnen zijn er overal vellen, die op honingraten lijken. Meteen begrijp ik dat dit dimensies binnen dimensies zijn. En er zijn er biljoenen. Het is overweldigend (geen woorden om te beschrijven)! Terwijl ik probeer er zin van te maken, begrijp ik diep van binnen dat elke mens, die ooit geboren is, een dimensie (adres?) heeft binnen deze dimensie.

Naast de honingraten is er iets dat lijkt op drie radertjes binnen het wiel.

Het verleden (tandwiel) is een dimensie, de toekomst (tandwiel) is een dimensie, en het heden (tandwiel) is een dimensie. Deze radertjes draaien ook elk op hun eigen pad. Al met al is het als een grote machine, of zelfs de binnenkant van een klok.

Daarom stuurden ze kinderen, want toen ze volwassenen stuurden, werden ze gek.

Dat is wat Heidi mij inprentte!

Ruimte werkt hier niet hetzelfde.

Je kunt niet van de ene naar de andere plek ‘lopen’. Toch is er beweging – veel beweging! Alles lijkt op de een of andere manier te bewegen! Het is verbonden/gecreëerd door de stromingen, die als golven zijn, en er zijn er veel van. Deze golven (stromingen) wikkelen zichzelf om en door de ‘tandwielen’, als riemen in een automotor. De stromingen zijn altijd in beweging…. en zijn enigszins transparant, hoewel ze soms behoorlijk zichtbaar kunnen zijn. Hoewel ze alles verbinden, stromen ze allemaal in dezelfde richting, met wat Heidi ‘de oceaan’ noemt.

Mijn hoofd begint echt te bonken; ik word weer duizelig.

Gedachten creëren hier ook beweging.

Bijvoorbeeld, wanneer mensen zich het verleden herinneren, dan communiceren zij in feite met deze dimensie. Je kunt dit echt zien – wanneer mensen aan het verleden denken. Deze gedachten lijken een beetje op touwen, die uit de lucht naar beneden hangen.

Omdat Heidi naar deze dimensie is gezonden, moest ze leren hoe ze (controle)gedachten moest gebruiken, die haar van de ene naar de andere plek brengen. Gedachten manifesteren zich in deze dimensie ook als vormen; sommige zien er heel echt uit, sommige lijken op schaduwen, sommige lijken op (transparante tot ondoorzichtige) hologrammen.

In deze dimensie kunnen je eigen gedachten je doden.

Heidi is zich maar al te bewust van het gevaar! Ze moet niet alleen haar eigen gedachten beheersen, maar ze moet ook uit de buurt van de vormen blijven. Bovendien weet ze dat ze nooit te dicht bij de honingraten mag komen. Ze zegt dat ze plakkerig zijn. Je komt vast te zitten en kunt er dan niet meer uit. Dit klinkt logisch voor mij, dat wil zeggen, vast komen te zitten in het verleden.

Soms zijn het ‘de anderen’ die jou rondtrekken.

Wie zijn de anderen?
*Heidi haalt haar schouders op*, ik weet het niet. De anderen.
Ik krijg de indruk dat ‘de anderen’ veel dingen zijn, waarvan sommige niet zo goed zijn.

Oh wauw! Ik zie dat sommigen in deze dimensie heilige engelen zijn.

Ze beschermen, blokkeren, weigeren toegang – en hebben Heidi geholpen. Ze hebben haar veel geleerd; ze hebben ook meer dan eens voor haar gevochten!

Heidi zegt dat tijd een dimensie is, die buiten de eeuwigheid bestaat.

Het is geen fijne plek. Het is eerder koud, lelijk en vies. Heidi kreeg te horen dat deze plaats werd voortgebracht in de donkere wateren….

 

Verleden

Het verleden lijkt op een gang/buis, die bergafwaarts spiraalt.

De ‘gangen’ zijn met elkaar verbonden, en er zijn er ontelbare.

(Opmerking: Murphy zegt dat dit ‘cycli’ zijn, en als elke cyclus zich herhaalt, draagt ​​het een krachtigere, versterkte versie van zichzelf.)

Opmerking: Hier is een schets van 30 seconden om het te proberen te beschrijven [zie afbeelding bovenaan]. Ik had op het moment dat ik dit schreef een meer gedetailleerde schets – de schetsen leken verdwenen te zijn. Wie had dat gedacht?

Alles in de gangen lijkt gemaakt van steen, messing en ijzer.

Er is licht aan het begin van de gang, maar als je naar beneden gaat, lijkt de duisternis vorm aan te nemen – als een substantie. Het is een beklemmende, vochtige, beschimmelde duisternis, die worstelt met het licht. Nogmaals, erg moeilijk te beschrijven.

Er zijn deuren! Zoveel deuren. Allemaal verschillende maten.

Sommige zijn normaal, sommige zijn als garagedeuren. Sommige zijn gigantische deuren – enorm. Sommige zijn echt klein. Verschillende kleuren. Sommige zijn roestig, sommige hebben spinnenwebben eraan hangen. Sommige hangen in de lucht. Sommige zitten in het beton. Sommige zijn bedekt met goud.

Het is duidelijk, dat ze naar een aantal van deze kamers is gestuurd; ik kan haar angst voelen. Het idee om de kamers binnen te gaan, doet mijn tanden klapperen.

Iets dat eruitziet als …. Pvc-buizen bekleedt de muren van de gang.

Wanneer je door de gang loopt, dan zie je dat de buizen bevroren zijn – ijzig als je ze aanraakt. Als je naar beneden gaat, beginnen de muren te veranderen, beginnen ze meer op een grot te lijken, muren zijn uit rotsen gehouwen – maar de buizen zijn er nog steeds.

Ramen in de vorm van honingraten….

achthoeken met dik glas zijn in de rotsen gezet, een beetje als een museum. Als je naar binnen kijkt, zie je mensen die allerlei dingen doen, uit alle tijden. Je kunt het zien aan de manier waarop ze gekleed zijn.

Terwijl ze afdaalt, worden de lussen in de spiraalvormige gang steeds kleiner – totdat je beneden bent.

Heidi, waarom hebben ze je naar deze plek gestuurd?

Ze willen dat je spullen voor hen haalt. Ze stuurden ons om spullen uit de onderste kamers te halen. Het is daar donker en eng – vieze dingen daar. Sommige spullen lagen bij de slechteriken.

Wie zijn de ‘slechteriken’?

Op dat moment begint mijn lichaam te trillen; mijn maag trekt samen.

Heidi: Ze hebben veel namen.

Jezus zegt dat zij de gevallenen zijn, en ze doen mensen pijn. Ze stelen alles, zelfs baby’s. Ze bewaren de gestolen spullen hier beneden, bij zich.

Opeens zijn we nu helemaal onderaan de gang….

Het opent zich in een landelijke omgeving. Het is heel mooi en een welkome verandering van de donkere, muffe gangen. Mijn maag stopt met springen – maar nog steeds een beetje trillend, misselijk.

Heidi vertelt me ​​dat ze van deze plek houdt.

Als ze hier moet zijn, is dit de veiligste.
Opeens staan ​​we voor een ander radertje….

 

Toekomst

In dit radertje staan ​​we op een strand, kijken we uit over een oceaan; er woedt er een storm.

Rivieren (stromingen) voeden het vanuit elke richting, wat enorme golven creëert, die constant bewegen, veranderen. Er is iets als (geometrische?) vormen, die ronddobberen in de golven, moeilijk te onderscheiden.

Opmerking: Dit zijn toekomstige tijdlijnen – waarschijnlijkheden. Ondanks wat de neo-heidense existentialisten willen prediken, dat het de toekomst is, die het verleden dicteert, zit het allemaal in dezelfde container, en het gebeurt allemaal tegelijkertijd!

Een voorbeeld hiervan: Het Lam Gods geslacht vanaf de schepping van de wereld. Openbaring 13:8

En allen, die op de aarde wonen, zullen het beest aanbidden, ieder, wiens naam niet geschreven is in het boek des levens van het Lam, dat geslacht is, sedert de grondlegging der wereld.

 

Voorbeeld #2: De hele schepping wacht op de openbaring van de zonen van God. Dit is de reden waarom zovelen van ons vanaf onze geboorte zijn aangevallen en het doelwit zijn geweest. Het is duidelijk dat Hij weet welke plannen Hij voor je heeft – en de duivel kan Jezus op je zien, en heeft er alles aan gedaan om je te hacken, van je te stelen en je te vernietigen, sinds de dag dat je geboren werd. Herinnering: je bent hoe dan ook meer dan een overwinnaar in Christus Jezus!

In de verte, aan de andere kant – is er iets als een zandstrand….

het gevoel is als wanneer een verdrinkende man land ziet – de opluchting is tastbaar. Dit is de eindbestemming!

 

Heden

Het heden is als een kruispunt (vierrichtingsstop met acht wegen) die elkaar ontmoeten in een cirkelvormig gebied.

Er zijn ook deuren in deze dimensie. Deze deuren staan ​​open – voor het grootste deel. Er zijn overal schaduwen en hologrammen. Sommige zijn erg eng voor haar.

Opmerking: Alleen al dit jaar heb ik meerdere keren gedroomd dat het hier erg druk werd: mensen, die elkaar kruisten met de tijd en elkaar. Erg interessant.

19:00 uur

Ik was net klaar met de afwas na het avondeten – en daar komt het, willekeurige hete tranen in mijn keel. Ik loop de keuken uit, op weg naar een rustige plek om erachter te komen wat er gebeurt.

Het gehuil gaat nog een tijdje door – het is Heidi, ze snikt.

Ik vraag wat er mis is. Ik blijf dit horen:

“Er is iets misgegaan.”

Ik denk niet dat dit van Heidi komt, maar van mensen in de kamer bij haar. Ik zie chaos – mensen rennen overal heen – ze rennen als ratten!

“Er is iets mis!”

Heidi is nu niet meer in de kamer, maar eerder wat lijkt op het Bijbelse Israël.

Ze lijkt te zijn beland in de tijd dat Jezus op aarde rondliep.
Ze glimlacht als ze me vertelt dat deze tijd is geblokkeerd voor ‘hen’, maar op de een of andere manier is zij erdoorheen gekomen.

Ik kijk naar haar, terwijl ze naar een man rent die een zeer sterke, extreem gespierde man is.

Hij heeft bruin krullend haar en blauwe ogen. Hij heeft een warme glimlach, sterke witte tanden en een gebruinde huid.

(Er stromen nu vrijelijk tranen.)

Ze kent Hem, noemt Hem Rabbi.

Hij opent Zijn armen voor haar; ze rent naar Hem toe. Hij lacht en omhelst haar – ik kijk toe hoe Hij Zijn hand uitstrekt, en zij onderzoekt Zijn handen zorgvuldig. Niet zozeer de littekens, maar iets anders. Ze is op zoek naar iets. Hij is geduldig, totdat ze het in Zijn handen vindt, en dan overvalt hen beiden zoveel vreugde. Ik dacht dat het een traktatie was, maar in plaats daarvan is het haar naam!

Hij neemt dan haar kleine gezichtje in beide handen en blaast daarna door haar haar. Ze giechelt en fluistert dan iets in Zijn oor. Hij gooit Zijn hoofd achterover; Zijn lach is alles wat iemand ooit zou kunnen wensen.

Dit is Heidi’s Abba.

Hij kijkt op, richt Zijn blik op mij – voor altijd. Hij is ook mijn Abba.
Ik huil nog steeds, maar deze keer zijn het tranen van vreugde. Lieve Heer, help me om dit moment altijd en eeuwig te onthouden.

Ik weet niet zeker wat hier is gebeurd….

Ofwel is Heidi gestorven en weer tot leven gewekt, wat altijd gebeurt, ofwel is ze per ongeluk naar de verkeerde tijd gestuurd.

Toen zij terugkwam, wilden ze dit uitbuiten, en probeerden haar terug te sturen.

Ze wilden dat ze iets deed, en ze deed het niet. Ze zou het niet doen. Ik kan niet zien wat ‘het’ was – het is geblokkeerd. Ze hebben haar hiervoor gemarteld – vreselijke dingen. Ik ben blij dat we het niet kunnen zien, ik hoef het niet te zien, ik weet het gewoon. Ik kan het tot op de dag van vandaag voelen.

Heidi wil dat ik weet, dat één van hun belangrijkste doelen van tijdreizen was

om Jezus Christus te stoppen.

De kinderen zijn de enigen, die erdoorheen kunnen komen (langs de engelenwacht). Ik lach met vreugde; hoe geweldig is dat! Maar wacht – dit is waarom ze hen gebruiken. Wow. Hoe dom – dachten ze echt dat de kinderen voorbij de Liefde van Jezus Christus konden komen? De kinderen behoren tot Hem!

22.00 uur

Mijn lichaam doet pijn. Pijnlijk. Koud. Meer striemen op mijn armen, hoofd.

Ze hebben haar keer op keer naar de kruisiging laten gaan….

Ze bespotten haar als ze huilde, vertelden haar dat Jezus dood was en het moest accepteren en doen wat haar wordt opgedragen. Behalve…. Heidi weet dat Jezus leeft!
Ze zal zich nooit aan hen overgeven. Nooit.

Er is meer aan de hand, maar ik moet nu stoppen – mijn hart bonkt, ik heb het gevoel dat ik ziek ga worden.

02:00 uur

Ik kan niet slapen. Fotografische beelden schieten door mijn hoofd….

Ik zag de kruisiging door Heidi’s ogen….

het hele ding – weet niet hoe – maar ze was erbij – ze zag het weer, de mensen, de geur – ze zag de soldaten, het bloed, de kots, het schreeuwen, het gehuil – alles. Voor Heidi, die keer op keer gemarteld is, was dit meer trauma. Maar hun tactieken werkten averechts van wat zij wilden. Het brak haar niet; het versterkte haar.

Heidi weet dat Jezus marteling begrijpt; Hij kan haar begrijpen als niemand anders.

Zij wist dat toen ze haar pijn deden: Hij is altijd bij haar.
Ze kunnen dit niet van haar afnemen. Nu niet, toen niet, nooit.

Jezus is Heidi’s held; ze kunnen dat niet uit haar programmeren.

Ze kunnen het niet veranderen. Ze hebben het geprobeerd en ze hebben gefaald.

Onze namen staan ​​geschreven in de palmen van Zijn hand.

Hij heeft haar een belofte gedaan, dat Hij zelf voor haar zal komen. Ze wacht op Hem, en er is niets wat ze haar kunnen doen om dat te veranderen.
Ik wacht ook.
Nu wachten we samen.

 

Bron:

Little Time Traveler  [als de link in Google niet meer opent, probeer het dan in Bing bijv.!]