Duitse topwetenschappers hebben ontdekt dat het langdurig dragen van mondkapjes ertoe kan leiden dat potentieel gevaarlijke chemicaliën en schadelijke microplastics diep in de menselijke longen worden ingeademd. Wat we door onze mond en neus inademen is eigenlijk gevaarlijk afval.
Professor Michael Braungart, directeur van het Hamburg Environmental Institute en mede-oprichter van de wereldberoemde Cradle to Cradle-milieu norm, zegt dat dragers van mondkapjes ongewild het risico lopen om kankerverwekkende stoffen, allergenen en kleine synthetische microvezels in te ademen, door zowel stoffen mondkapjes als chirurgische mondkapjes te gebruiken voor langere tijd.
Recente bevindingen
Zijn recente bevindingen worden ondersteund door een andere toonaangevende textielchemicus, Dr. Dieter Sedlak, algemeen directeur van Modern Testing Services Augsburg, Duitsland, in samenwerking met Modern Testing Services Global, Hong Kong. Hij trof verhoogde concentraties van gevaarlijke fluorkoolwaterstoffen en formaldehyde aan, en andere kankerverwekkende stoffen op chirurgische mondkapjes: “Ik kan slechts 100 procent zeggen dat ik soortgelijke zorgen heb als professor Braungart”.
Met meer dan 40 jaar ervaring is Dr. Sedlak, – die ook de voormalige Global Product Safety Director was bij een grote wereldwijde leverancier van Specialty Chemicals – één van de meest gerespecteerde figuren in de textielchemicaliënsector!
Risico: langdurige longschade door blootstelling aan chemicaliën en microplastics
De eerste analytische tests door beide experts hebben nu twijfel doen rijzen over de vraag, of mensen bepaalde soorten mondkapjes urenlang moeten dragen. Vooral schoolkinderen, fabrieksarbeiders en langeafstandsvliegers lopen een groter risico op langdurige schade aan de longen, door blootstelling aan zowel chemicaliën als microplastics.
“Wat we door onze mond en neus inademen is in feite gevaarlijk afval!”
Dit verklaart professor Braungart, die voorlopige tests deed op gebruikte chirurgische mondkapjes, die sporen van chemicaliën bevatten, zoals de bekende kankerverwekkende stof aniline, evenals formaldehyde en optische witmakers, beide sterk beperkt tot minieme deeltjes per miljoen concentraties op consumptiegoederen, door Europese en Amerikaanse autoriteiten.
Afzonderlijke onderzoeken door Dr. Sedlak hebben ook de aanwezigheid aangetoond van verbindingen, zoals 2-butanonoxim, een kankerverwekkende stof, en geblokkeerde diisocyanaten, die worden gebruikt als crosslinkers voor perfluorkoolwaterstoffen (PFK’s) op mondkapjes. Bijproducten van PFK’s worden in de textielsector gebruikt als olie- en waterafstotende middelen op weefsels. Ze staan erom bekend, dat ze biologisch slecht afbreekbaar zijn; het gebruik ervan wordt sterk beperkt door de autoriteiten in Europa en de VS. Vorig jaar riep een groep Amerikaanse wetenschappers op, om alle per- en poly-gefluoreerde stoffen (PFAS) te behandelen als één enkele klasse van chemie, en zei dat ze vermeden moesten worden voor niet-essentiële toepassingen, vanwege hun gevaarlijke toxicologische en ecotoxicologische profiel!
PFK’s in chirurgische mondkapjes!?
“Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat PFK’s in een chirurgisch mondkapje zouden worden aangetroffen. Maar we hebben speciale routinemethoden in onze laboratoria, om deze chemicaliën gemakkelijk te detecteren en ze onmiddellijk te kunnen identificeren. Dit is een groot probleem!” legt Dr. Sedlak uit.
“Het lijkt erop, dat dit opzettelijk is toegepast als een vloeistofafstotend middel. Het zou moeten werken om het virus in de vorm van een druppel aerosol af te weren. Maar PFK’s op je gezicht, op je neus, op de slijmvliezen, of op je ogen is niet goed!”
Samen met de PFK’s, ontdekte hij – naast de PFK-crosslinkers – ook verbindingen, zoals formaldehyde en aceetaldehyde. En dat terwijl een GCMS-chromatogram honderden pieken van andere verontreinigingen liet zien in testmonsters!
Microvezels en kolonie van bacteriën
Net als Sedlak merkte Braungart op, dat chirurgische mondkapjes zijn ontworpen om voor zeer specifieke doeleinden te worden gedragen, zoals door artsen, of voor slechts een korte periode, waarna ze worden weggegooid. Ze zijn niet ontworpen om in de zakken van mensen te worden gepropt, waar de wrijving en vochtige omgeving zowel vezelslijtage bevorderen als een bacteriële kolonie aanmoedigen”, zei hij.
Microplastics zijn gevaarlijke stoffen
Deze slijtage kan het vrijkomen van minuscuul kleine microplastics veroorzaken, wanneer de polypropyleenvezels afbreken door mechanische slijtage, waarbij hij bij tests ontdekte, dat sommige mondkapjes microvezels loslaten, die door de Duitse sociale ongevallenverzekering (DGUV) als gevaarlijk ‘stof’ worden geclassificeerd! Vezels van dit soort worden ook wel ‘WHO-vezels’ genoemd volgens eerder werk van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) over asbest!
Textiel verkiezen boven chirurgische mondkapjes?
De meeste mensen dragen ook mondkapjes, gemaakt van traditionele textielmaterialen, die normaal zouden worden gebruikt om er onze kleding van te maken, maar…
De risico’s zijn niet nul!
Gelukkig zijn de risico’s van schadelijke chemicaliën op kleding lager, maar de risico’s zijn zeker niet nul! “De risico’s van kleding zijn meestal te wijten aan huidcontact, behalve bij baby’s, die de neiging hebben om alles op te zuigen wat ze bij hun mond kunnen krijgen. En daarom is het normaal dat er strengere chemische regels gaan gelden voor textiel voor babykleding”, aldus textiel chemisch expert, Phil Patterson van Color Connections, die ook samenwerkt met de zeer gerespecteerde ZDHC Foundation op het gebied van chemisch beheer. Hij verklaart:
“Naar mijn mening beginnen stoffen mondkapjes niet te slagen voor deze meest essentiële gevaartest voor kinderen, voor wie de risico’s van COVID minuscuul zijn gebleken.”
“Ik zou erg op mijn hoede zijn voor het verplicht stellen van mondkapjes, aangezien sommige chemicaliën en vezels lange termijn effecten kunnen hebben. En dat opent mogelijk sluizen van claims voor persoonlijk letsel op een bepaald moment in de toekomst,” zegt hij.
Het beste zou zijn om biologisch katoen te gebruiken, of bamboe, zonder prints…
Bron:
