Het idee van een deur openen naar een andere dimensie ontstond in de jaren ‘60. Wijlen Dr. Mantill bracht deze informatie over CERN en haar LHC aan het licht, en wist dat hij daarmee dienstgeheim overtrad.
‘De Large Hadron Collider (LHC) kan een deur openen naar een extra dimensie, en uit deze deur kan iets komen, of we sturen er iets doorheen.’ — Sergio Bertolucci, voormalig directeur onderzoek en wetenschappelijk computergebruik bij CERN
Als we het volgende rapport mogen geloven, was een fysicus van CERN, Dr. Edward Mantill genaamd, een specialist in deeltjes- en subatomair onderzoek ter bestudering van interactie van ‘zeer, zeer kleine’ deeltjes, betrokken bij een gebeurtenis binnen CERN op 15 januari 2014, wat in het geheim de werkelijkheid zoals wij die kennen heeft veranderd.
De oorsprong van het rapport wordt betwist…
En Dr. Edward Mantill zou zelfmoord hebben gepleegd. Op 13 juli 2016 werd Dr. Mantill dood aangetroffen in zijn kantoor door een zelf toegebrachte schotwond, meldde de reguliere media. De beroemde natuurkundige had onderzoek gedaan naar een verborgen code in de beweging van de nutrino’s van de magnetische polen van het noorden naar het zuiden. Zijn collega zei, dat de fysicus dagenlang niet had geslapen nadat hij, naar verluidt, zijn onderzoek had opgegeven en zichzelf had opgesloten in zijn kantoor. En na een paar dagen niet op afspraken te zijn verschenen, werd hij in zijn kantoor gevonden, dodelijk gewond.
Vreemd is echter dat al zijn onderzoek in zijn prullenbak was verbrand, en dat zo goed als alles op zijn computer was gewist.
Dr. Mantill publiceerde deze informatie
Hij wist ook, dat elke poging om te bewijzen wat hij zag, of waaraan hij had deelgenomen, zou resulteren in zijn onmiddellijke en definitieve vernietiging, als bekend zou worden wie of wat de bron van informatie was.
‘Mijn naam is Dr. Edward Mantill en ik was een fysicus bij CERN, gevestigd in Genève, Zwitserland. Ik ben gespecialiseerd in subatomair en deeltjesonderzoek, vooral quark-interacties. Met andere woorden, ik bestudeer kleine deeltjes en de manier waarop ze met zeer hoge snelheden met elkaar omgaan. Tot donderdag 15 januari 2014 was ik een absoluut normale wetenschapper, die op het terrein van CERN werkte.
De meesten van jullie, die van CERN hebben gehoord, zullen hebben gehoord van de LHC, het grootste wetenschappelijke instrument is, met een diameter van meer dan 20 mijl, dat zich uitstrekt onder het grondgebied van twee landen (Zwitserland, Frankrijk). Het publiek is verteld, dat het zou zijn gebouwd voor tientallen miljarden euro’s, om de geboorte van het universum te bestuderen. En de botsingen, die plaatsvinden in de versneller, geven ons een snelle blik in een bepaald fenomeen, dat alleen kan worden waargenomen wanneer deeltjes elkaar met ongelooflijk hoge snelheden raken.
Verborgen doel van CERN
Dit is niet waarvoor de machine is ontworpen, en ook niet waar de machine sinds het begin voor is gebruikt! Het belangrijkste doel van CERN voor het bouwen van de Collider was ook, nou ja, het was om een deuropening, ingang, te openen. Staat u mij toe dit uit te leggen: het idee van het openen van een deuropening ontstond in de jaren ‘60.
Ons universum: slechts één pagina in een groot boek
Na jaren en jaren van pogingen om het UFO fenomeen te verbergen, inclusief grootschalige en zeer openbare interacties, zoals het Roswell incident en de Slag om Los Angeles nog ruim daarvoor, besloten de regeringen van de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk om hun gewicht te werpen achter het begrip van wat deze objecten precies waren. Ideeën kwamen overal vandaan.
Waren UFO’s van een andere planeet? Waren ze uit een andere tijd? Of waren ze gewoon massahysterie en massale waanvoorstellingen, aangewakkerd door de overactieve verbeeldingskracht van een publiek, dat doodsbang is voor communisten en hun technologie? Nee, ze waren niets van dat alles!
Ons universum is maar één pagina in een groot boek. Denk aan een gesloten boek, dat op een tafel ligt: je ziet elke pagina op elkaar gestapeld, gebonden door de rug, en ingeklemd tussen de twee omslagen. Ons universum is maar één pagina in een enorm en allesomvattend boek. En onze pagina is zeker niet de enige met een rijke, diepgaande gedachte, en schrijven eraan gewijd. Elke pagina in het boek vertegenwoordigt een andere dimensie, elk met haar eigen unieke schrijven, eigen unieke verhaal, eigen unieke manier om zichzelf te isoleren van de andere pagina’s. Geen enkele pagina zou interactie hebben met de andere, net zoals er in een standaardboek geen inkt van de ene pagina naar de andere toe loopt. Elke pagina, een universum op zich.
Het boek idee bevestigd
Binnen een paar jaar van wiskundig onderzoek en vele wetenschappers, die onder dreiging van uitroeiing werkten, als ze hun onderzoek zouden delen, was het boek idee eindelijk bevestigd. Hoewel velen het er niet mee eens waren, was de wiskunde er om het boek idee te ondersteunen, en de wiskunde liet ons ook zien, dat het onmogelijk was voor de ene pagina om met een andere te communiceren. Dat was… tot de jaren ‘80.
Onderzoek: deur openen van een universum naast de onze
In de jaren ‘80 werden miljarden dollars aan onderzoek gestoken in het idee, dat als we genoeg energie zouden gebruiken, als we genoeg kracht zouden gebruiken, geconcentreerd in een klein gebied (ter grootte van een speldenprik), we theoretisch gezien onze pagina zouden kunnen beschadigen, en een glimp krijgen van de pagina naast de onze. We zouden een deur kunnen openen van hun universum naar de onze.
CERN continue gefinancierd door regeringen
Toen de ‘Family’ (de codenaam voor de groep wetenschappers, die fungeerde als hoofd van elk van hun afdelingen bij CERN) in maart 1981 de eerste presentatie werd getoond, uitten velen van hen hun ernstige bezorgdheid over de gevolgen van het openen van zo’n deur! Maar in de mooie naam van de wetenschap, besloot de Family deze ideeën te delen met de regeringen, die hun onderzoek voortdurend financierden. Tijdens een bijeenkomst in Luxemburg kregen de staatshoofden van de nieuw gevormde Europese Unie, samen met de Verenigde Staten en China, plannen te zien voor de bouw van een kolossale machine, die het mogelijk zou maken om een deuropening, ingang, te openen, die naar eigen goeddunken zou kunnen worden gesloten.
De deur zou worden geopend en de energieniveaus zouden een maatstaf zijn, om te bewijzen dat CERN zijn taak had volbracht, en de deur zou worden gesloten. Open. Sluit. Simpel als dat.
Regeringen kenden de waarheid achter CERN
De regeringsleiders gooiden eindeloos geld naar de Family en de rest van CERN, in de hoop te begrijpen wat voor macht er in een ander universum ligt. Denk aan de mogelijke, eindeloze energiebron, sneller dan lichtreizen, wapens die vijanden kunnen vernietigen met behulp van laser. De mogelijkheden voor macht waren waarlijk onthutsend! Dus het publiek kreeg één verhaal te horen (‘het universum begrijpen’), en de Family en regeringen kenden de waarheid.
Meesten binnen CERN weten van niets
De meeste wetenschappers bij CERN werden volledig in het ongewisse gehouden. De versneller zou tenslotte zijn functie als normaal vervullen en deeltjes botsen voor enthousiaste financieringsjagers, om van te profiteren. Maar het veel snodere doel zou alleen worden getest in aanwezigheid van de Family en een paar geselecteerde wetenschappers!
Oude garde plaatsgemaakt voor een nieuwe groep
Ik ben het lid van de Family voor mijn divisie. Het is duidelijk dat de oorspronkelijke Family allemaal met pensioen is gegaan of is uitgestorven. Maar er is nu een nieuwe, jongere, meer gretige groep aan het roer, en de gevolgen hiervan waren en zijn verschrikkelijk. Staat u mij toe, nu dat vastgesteld is, om uit te leggen wat er afgelopen donderdag is gebeurd…
Het was een gewone dag met de LHC…
die gepland stond om twee botsingen te plegen, een om 9.00 uur en de andere om 18:30 uur. Beide verliepen voortreffelijk en de experimenten werden als een succes beschouwd. We waren getuige van twee volledige botsingen, en de algemene groep onderzoekers was erg blij met hun werk.
Gepland voor een vergadering…
Rond 19.00 uur had het grootste deel van het team de observatieruimte verlaten, en was de machine in de gebruikelijke stand-by modus gezet. Toen de kamer leegliep, begon de identificatieclip, die ik om mijn middel had, met een ingebouwd display en vibrator, af te gaan. Ik keek op het beeldscherm, en er stond in heel vage groene letters: ‘Woonkamer’. Ik wist meteen wat ze zouden gaan proberen. Ik keek op van de badge, en trok de aandacht van Dr. Celine D’Accord, een ander lid van de Family, en het hoofd van plasmafysica. Ook zij had net opgekeken van haar ID-badge. We begrepen het allebei en vertrokken. ‘Woonkamer’ (‘Living Room’) was een grote kamer onder de hoofdfaciliteit, gelegen in de A-sectie. De kamer was helemaal niet zo bijzonder en leek volkomen normaal. Dit was de sleutel om onze ware bedoelingen te verbergen! Als we elkaar zouden ontmoeten in een geheime ondergrondse bunker in plaats van in de gewone kelder, zouden we, elke keer dat we een experiment zouden uitvoeren, argwaan wekken. Terwijl Celine en ik ons een weg baanden van de collider naar sectie A, raakte de koude Zwitserse lucht mijn gezicht, en het brandde terwijl we over de campus liepen. De nacht was uitzonderlijk helder, en deze eigenschap versterkte mijn vermoeden nog meer. Ze vonden het altijd leuk om deze experimenten op heldere nachten te doen. We gingen sectie A binnen en liepen naar het hoofdgebouw. De deuren gingen open toen we naderden, en we begaven ons naar de liften over de brede uitgestrektheid van een lobby met de gewelfde plafonds.
Reeds miljarden uitgegeven, maar nog geen deur geopend
Het RFID signaal van onze naambadges zorgde ervoor, dat de liftdeuren opengingen nog voordat we op de knop hadden gedrukt. Toen we binnenkwamen, gingen de deuren dicht en begon de lift te bewegen. “Daar zal ik nooit aan wennen”, zei Celine, verwijzend naar de mate van automatisering die de gebouwen vertoonden. We waren gepland voor een vergadering in de Woonkamer, en het gebouw wist het, dus alle strategische lichten waren aan en de liften gaven aan waar we heen moesten. Het wonder van netwerken. We verlieten de lift, en begaven ons naar de gewone bestuurskamer. De deur werd gesloten en binnen was de Family verzameld. Aan het hoofd van de tafel zat Vader, een jonge, nogal ambitieuze natuurkundige, genaamd Sandra O’Reilly, die ‘Vader’ werd genoemd, aangezien zij de leiding had over het geven van orders aan de Family met betrekking tot onze clandestiene experimenten. De sfeer in de Woonkamer was nooit gespannen, maar eerder een van beheerste opwinding. De Family had deze tests de afgelopen 10 jaar eens in de zes maanden ondernomen, zonder veel succes. We hadden verschillende ‘Vaders’ meegemaakt, van de grote Dr. Bertramberg tot de minder bekende en constant dronken Dr. Yao. Elk had niet bereikt wat de oorspronkelijke Family had gepland. Er werden miljarden uitgegeven, maar er was nog geen deur geopend!
Collider op de hoogste stand
“Vanavond proberen we 40 Tera Electron Volts,” kondigde Vader aan. Haar aankondiging bracht een onmiddellijke en totale stilte in de kamer. Leden van de Family keken van de een naar de ander, sommigen met geveinsde opwinding, anderen met eerbiedige bezorgdheid, allemaal met een algemeen gevoel van ongeloof. “De laatste vier proeven waren tussen de 10-20 TeV, we hebben nog nooit zoiets hoogs geprobeerd! We weten niet of de machine een test van die omvang aankan”, protesteerde Dr. Akava, hoofd van de wiskundige fysica, en hoofd van de afdeling die zou moeten certificeren of 40 TeV wel of niet gezond was om te doen. “We hebben de mogelijke uitkomsten bekeken en, hoewel we twee keer zoveel energie uit het net moeten halen, heeft de Zwitserse regering het advies gekregen en werkt ze mee”, antwoordde Vader snel. Haar lieve, beheerste toon hielp de situatie echt. Ik keek om en Celine had verwoed wat berekeningen op een stuk papier geschreven. Na een paar seconden schoot ze op van haar stoel. “Vader, zelfs als we 40 TeV proberen te bereiken, de wiskunde ondersteunt niet dat dit mogelijk is! We kunnen de collider niet zomaar op de hoogste stand gooien en er het beste van hopen!”
“Zijn er nog andere bezwaren, die u graag zou willen vermelden, voordat we met het experiment beginnen?” vroeg Vader, Celine’s wanhopige verdedigingen volledig negerend. Vader bekeek de kamer, en zag dat ze geen andere bezwaren zou ontvangen. Want wat was het punt ook; ze zouden worden genegeerd. “Uitstekend, dan gaan we verder, ontmoeten elkaar om 22:00 uur in de controlekamer”, kondigde Vader aan toen de Family opstond van de tafel, en de Woonkamer verliet.
Onze rol als wetenschapper eindigde hier.
Niemand zei een woord. We vertrokken in volledige stilte, gingen de lift in en verlieten het gebouw in de koude Zwitserse nacht. Als de machine de elektronenspanning niet aan zou kunnen, zou deze structureel onstabiel kunnen worden en uit elkaar vallen, maar omdat het ondergronds is begraven, zou dit een catastrofe voorkomen. Er zouden geen mensenlevens verloren gaan, maar de LHC zou onbruikbaar worden, en miljarden dollars aan financiering zouden worden vernietigd. Aan de andere kant, als het experiment succesvol zou zijn en de deur openging, zouden we dan iets kunnen sluiten dat functioneert op 40 TeV? Onze wiskunde had 10 TeV ondersteund, 20 Tev, en zelfs 30 TeV, maar niemand had het aangedurfd om daarboven te gaan. Dit is echter waar onze rol als wetenschapper eindigde en onze betreurenswaardige rol van geheime experimentator begon. Het enige wat we konden doen was Ja zeggen. Om 22:00 uur, met de Family verzameld in de controlekamer, en het handjevol geselecteerde CERN-medewerkers, die de ware aard van het experiment begrepen, begonnen we aan onze grote poging.
“Begin”, was het enige bevel dat Vader gaf. De leden van de Family achter de knoppen gingen naar de vereiste programmering om de collider te starten, en zo begon ons noodlottige experiment.
“Laat het eerste deeltjes monster los”, luidde het bevel.
Een paar seconden later was het geluid van gas, dat de collider binnenkwam, te horen. Het gas begon zijn reis van meer dan 20 mijl rond de collider, en kreeg steeds meer snelheid. “Laat het tweede deeltjes monster los.” Nog een geluid van suizend gas, dat de buis binnenkwam en in de tegenovergestelde richting bewoog van het eerste. Beide wonnen aan snelheid, reisden steeds sneller en naderden de snelheid van het licht. Als twee lopers, die in tegenovergestelde richting rond een cirkelvormige baan rennen, elkaar niet rakend. “Vader, we naderen de 30 TeV”, waarschuwde een van de aanvoerders. “Uitstekend! Verhoog de energie binnen de komende 3 minuten tot 35 TeV.” Vaders bevelen baarden opnieuw grote zorgen. Als er iets zou gebeuren, zou het nu gebeuren. “Verhogen tot 35 Tev”, klonk de aankondiging via het communicatiesysteem.
We bleven elkaar allemaal aankijken; de bezorgdheid werd steeds ernstiger.
“Behalen van 38 TeV”… nog een aankondiging. Maar niets… geen explosie, geen catastrofale mislukking, niets. In theorie was 40 mogelijk, maar nooit aan te raden. Maar bij 38 werden geen specifieke structurele schadetekens opgemerkt, niets. “40 TeV behaald.” Verbaasd keken we elkaar aan. We hadden bereikt wat we voor onmogelijk hielden: 40 TeV aan energie duwde de deeltjes door de collider, en we hielden het in stand. Terwijl de twee deeltjeswolken langs elkaar zoefden, begon onze eerste indicatie, dat er iets anders ging gebeuren, zich voor te doen…
Paniek
Er was een plotselinge piek in de temperatuur van de kamer. We konden voelen dat het warmer was geworden, en de eerste reactie was er een van paniek. “Zet de machine uit!” kwam als eerste uitroep van een lid van de Family. “De machine warmt op; explosie kan op handen zijn!” Ze ging door. “Wacht!” riep Vader uit. Haar ogen gloeiden van de weerspiegeling van het computerscherm vóór haar: “Kijk naar de uitgelezen kerntemperatuur; ze zijn niet gewijzigd, ze zijn volkomen normaal!”
Zou dit het kunnen zijn?
We keken allemaal naar het dichtstbijzijnde computerscherm dat we konden vinden, en ze lieten allemaal zien dat alles goed ging, behalve dat de thermostaat in de kamer nu 35 graden Celsius aangaf, terwijl we begonnen waren bij een aangename 20 graden. Zou dit het kunnen zijn? “Vang aan met de reeks botsingen!” Vader blafte het bevel in de microfoon bij haar bedieningsconsole. “Botsing in 4…3…2…”, kondigde de methodische stem aan over de intercom. “1”… Een ongrijpbaar verblindend licht verduisterde de kamer; ik had nog nooit zoiets meegemaakt. De temperatuur zakte terug naar 20 graden en het licht overweldigde ons. We konden onze eigen handen niet voor onze gezichten zien. Plotseling klonk er een bloedstollende schreeuw, alsof iemand vreselijk werd geslagen, gevolgd door volledige stilte, en toen duisternis. “Is iedereen oké?” schreeuwde Celine vanuit haar kant van de kamer. “Het gaat goed met mij!” riep ik terug, “Geluid uit!”
“Mantill, code: Fam-0113.”
“D’Accord, code: Fam-0115.”
“Chung, code: Fam-0114.” De aanwezige leden van de Family begonnen hun naam en code-aanduiding te schreeuwen, terwijl onze ogen zich aanpasten aan de totale duisternis, die de kamer had omsingeld.
Rode noodverlichting sprong aan…
Met het geluid van een knal baadde de rode noodverlichting de kamer in een felle gloed. We konden schaduwen onderscheiden, maar geen onderscheidende kenmerken. Tegen die tijd, ongeveer 2 minuten na onze ontmoeting met het witte licht, hadden we Vaders stem nog steeds niet horen klinken. “Waar is Vader?” riep Dr. Chung. We draaiden ons allemaal om naar de stoel, waar Vader op zat, en we konden een bult op de stoel zien, maar geen teken van haar.
“Ze is weg!”
Ik toetste de paneelcode in, om de nooduitgang te openen en baande me een weg door de vluchtcorridor (vluchtroute) naar de lichtbak aan het einde van de gang. Ik draaide de stroomonderbreker om, en de normale verlichting vulde de controlekamer weer. Paniek sloeg toe voor het welzijn van Vader. Ik draaide me om en rende terug naar de controlekamer. Al mijn collega-wetenschappers waren in volledig en totaal ontzag. Niets in de kamer was van zijn plek, en de temperatuur was weer normaal, maar op Vaders stoel lag een stapel van haar bezittingen. Celine rende naar de stoel, die Vader ooit had gevuld en keek met een zucht naar beneden. “Ze is weg! Al haar spullen zijn hier, haar sieraden, haar kleren, haar TAMP… alles!” Waar Vader had gezeten, rustten nu haar fysieke bezittingen. Ze was in het niets verdwenen.’
Het volgende bizarre geval ontdekte ik toen ik naar Google Earth ging…
en daar het volgende intikte in de zoekbalk:
Bottemless pit, Switserland
Vervolgens bracht Google Earth mij naar… CERN in Genève, Zwitserland.
Bron:
https://nworeport.me/2016/04/09/cern-physicist-we-have-done-something-evil-it-is-being-hidden/
